Dirk Braeckman presenteert een serie van vijf marines. Dit keer geen vergezichten vanuit appartementen met zicht op zee, zoals tijdens Beaufort in de gaanderijen te Oostende. Hier heeft het vergezicht plaatsgemaakt voor een veel intiemere, misschien ook enigszins be- nauwende relatie met het wateroppervlak.

Deze marines doen denken aan Braeckmans foto’s van interieurs. Daarin is op het eerste gezicht niet zoveel te zien. In deze vaak schaars verlichte beelden glijdt ons oog over opper- vlakken – tapijten, gordijnen, dekens, behang – waarbij we de diverse texturen bijna meer voelen dan zien. Even intens is de relatie met het oppervlak, de huid van de foto zelf. Tijdens het werk in de donkere kamer, waarbij fotopa- pier ondergedompeld, gemanipuleerd, over- of onderbelicht wordt, is over het schuim en de rimpelingen van het zee-oppervlak een extra lijnenspel gelegd. Het is niet altijd duidelijk welke lijnen door de bewegingen van de zee of de manipulaties van de fotograaf veroorzaakt zijn.

Fotograferen ontspruit aan een verlangen om iets te vatten en vast te leggen, maar Braeckmans foto’s roepen vaak het gevoel op dat (ons beeld van) de wereld elk moment door onze vingers kan glippen. Dat verleent deze beelden een erotische spanning en een intrigerende schoonheid.

Binnen de context van de tentoonstelling De burgemeester van Veurne is er specifiek voor gekozen om van Dirk Braeckman de film Hemony te tonen en niet zijn fotografische werk. Braeckman staat bekend als ‘de fotograaf van de leegte’. Zijn enigmatische zwart-wit foto’s (meestal meer zwart dan wit) van desolate ruimtes, bewegende gordijnen en verscholen naakten laten vaak nauwelijks zien wat er eigenlijk in het beeld staat. De thematiek van de leegte (afwezigheid, gebrek, verlangen) keert terug in de film Hemony. We zien een monumentale kerkklok die langzaam in beweging komt, prachtig gefilmd van onderaf. Het spanningsvolle wachten op het moment waarop de klepel de klok zal laten galmen is haast fysiek voelbaar - tot plots blijkt dat het geluid ontbreekt. In de roman De Burgemeester van Veurne staat het onvermogen tot communicatie en het uitwisselen van emoties centraal. Braeckmans film presenteert een krachtig beeld, dat letterlijk stom blijft en zo als een schitterende verdichting functioneert van dat onvermogen.