De nabijheid van het beschilderde linnen doek, opgehangen zonder kader, waarvan de soepelheid van de vezels opgestijfd is als gevolg van het lijmpreparaat, schenkt de reeks van Marie Zolamian een kwetsbaarheid en verfijndheid. Nochtans nemen de kleurkeuze en de vreemde cinematografische ‘decadrages’ (een decadrage doet zich voor wanneer tijdens de projectie van een film door een technisch mankement het beeld verschoven is ten opzichte van het projectiekader) ons mee naar een ander universum, dat zich nadrukkelijk en opzettelijk opent voor de vreemdheid van de ander. Marie Zolamian blijft, door middel van diverse media, de ontworteling, het samenleven en het anders-zijn onderzoeken. In deze serie duiden de onbewogenheid van het bed en de figuur die er in ligt (soms vergezeld van een ander die haar wekt) op een rituele betekenis – op de gecodificeerde sfeer van een bestemming of een passage, wanneer een bewustzijn dat vlucht of zich verliest, zichzelf verbrijzelt, koers kiezend richting de eeuwigheid.