Adriaan Verwée creëerde in 2016 voor zijn solo- tentoonstelling Come se niente fosse een nieuwe sculpturale installatie, die in een directe relatie stond tot de ruimtes van de galerie. Opnieuw brengt hij een installatie die een directe dialoog aangaat met de ruimte. Het is een uitsnede van een kamer waarvan enkel een hoek en een deuropening te zien is en die dienst doet als tentoonstellingswand. De kunstenaar stelt de toeschouwer voor de keuze om erdoor te stap- pen en/of het van op afstand te bekijken. Op die manier worden we geconfronteerd met onze eigen positie. Toont de kunstenaar ons een decor? Is het geheel een kunstwerk? Door de installatie aan de voorzijde af te werken en aan de achterzijde bruut te laten, versterkt Verwee onze verwarring.

Naar aanleiding van zijn solotentoonstelling bij Valerie Traan Gallery begin dit jaar schreef Yves Coussement over de Peacock-serie: “Adriaan Verwée heeft de ‘frontaliteit’ van het gelaagde beeld tot zo’n uiterste gedreven dat het als resultante van meervoudige manipulaties nu letterlijk wordt herleid tot een kader. Door uit gefotografeerde collages in de meeste gevallen een centraal venster te hebben gesneden en hen vervolgens op een zwarte Peacock-snijmat te hebben bevestigd, steekt Verwée hier subtiel de draak met het motief van ‘het kader in het kader’.”

De titel Come se niente fosse vindt zijn oorsprong in het Italiaanse woord ‘sprezzatura’ en betekent iets zeer goed doen en tegelijkertijd laten uitschijnen dat het geen moeite kost... Met die boutade in gedachten creëerde Adriaan Verwée een nieuwe sculpturale installatie, die in een directe relatie staat tot de ruimtes van de galerie. Deze installatie vormt de laatste stap in zijn artistieke praktijk - een continu proces waarin hij vroegere werken telkens omvormt tot nieuwe configuraties, in een sculpturale of een fotografische uitwerking. De sculpturen bestaan uit materialen die de kunstenaar verzameld heeft in zijn atelier en in de technische berging van de galerie. Verwée presenteert een tentoonstelling die infiltreert in en onderhandelt met de wijze waarop we de ruimtes van de galerie lezen of ervaren.

Adriaan Verwée (1975) maakt objecten en installaties die zich vaak in het tussengebied ophouden tussen letterlijk en figuurlijk, tussen constructie en beeld. Het is alsof die beslissing nog even in beraad gehouden wordt. Enerzijds lijken vele van zijn objecten een bepaalde functie te hebben en bijgevolg deel uit te maken van het hier en nu. Dat tijdelijke en ruimtelijke karakter wordt tevens versterkt door het feit dat de kunstenaar zijn combinaties van verschillende objecten vaak letterlijk onder spanning plaatst door de zwaartekracht een actieve rol te laten spelen, of door elementen te introduceren die er onaf of overbodig uitzien. Die lijken eerder een ‘rest’ van het beeld te vormen in plaats van er deel van uit te maken. Anderzijds valt op hoeveel zorgzame aandacht besteed is aan sommige materialen en verhoudingen. Dit verleent vele objecten een esthetische helderheid die hun functionaliteit juist lijkt tegen te spreken.
De kunstenaar creëert geen nieuw beeld van ‘een’ mogelijke wereld, die hij vervolgens in zijn volledigheid aan een toeschouwer aanbiedt - te nemen of te laten. Hij plaatst een object in de tentoonstellingsruimte die een mogelijke aanzet vormt tot een ruimtelijke en tijdelijke ervaring die altijd particulier blijft. In plaats van een kunst die binnen sterke en collectieve referentiekaders functioneert, is zo een kunstvorm ontstaan voor een cultuur die in grote mate particulier en individueel beleefd en geconstrueerd wordt.