Tamar de Kemp kreeg het hele fotoarchief van haar ongehuwde en kinderloze tante in bezit. Haar leven lang had de tante gefotografeerd. Ze liet een archief na dat bestaat uit duizenden familiale snapshots. Ook van haar vader kreeg de Kemp de fotocollectie in handen. Het is een doos met foto’s waarvan de herkomst, chronologie en afgebeelde gebeurtenissen volstrekt onduidelijk zijn. Niet alleen ontbreekt een samenhangend verhaal, ook zag de kunstenaar de identiteit van haar vader verdampen tot een onbestemde leegte. Vervolgens begon ze de foto’s uit beide erfenissen te bewerken, te verknippen en opnieuw te arrangeren. In tientallen collages ontstond geleidelijk een nieuwe reeks beelden die ze Familiealbum doopte.

De Kemp richt zich op “achterkanten van foto’s, lijmresten, onderschriften, mislukte foto’s en brieven” en creëert “nieuwe beelden zonder verhaal, maar met fragmenten van voelbare geschiedenis”. Familiegeschiedenissen waarin herinneringen als fossielen worden opgevat. Nieuw in haar oeuvre zijn collages gemaakt met elementen uit een oud boekje en fragmenten uit de correspondentie van een haar onbekende vrouw. De collages zijn als intieme novelles van herkenbare, familiaal aanvoelende gebeurtenissen.