Tijdens de opening van Koorts vindt de performance Encounter I van Isabelle Wenzel plaats. Danseres Elisa Spina voert op een platform van betontegels loopings en poses uit, waarbij de beelden van de omgevende installatie als script fungeren. De danseres heeft de vrijheid om zelf te interpreteren, en om haar lichaam gevoelsmatig als een geheugensteun te gebruiken voor de haar gegeven ‘mechanische’ instructies. Het stuk vindt plaats gedurende de hele duur van de opening. Toeschouwers kunnen komen en gaan wanneer ze willen. Ze treffen er een ogenschijnlijk statisch maar nu en dan bewegend beeld aan. De periodes van stilstand verwijzen naar Wenzels ‘performance-based’ fotografisch werk. De toeschouwers worden uitgenodigd om een heel trage manier van kijken aan te nemen, alsof ze iets vertraagd voor zich zien afspelen ‘in real time’. Isabelle Wenzel zelf registreert het gebeuren met de camera. Dit geeft haar de mogelijkheid om te kijken naar ‘innerlijke’ bewegingen uitgevoerd door iemand anders. Zo presenteert ze een ontmoeting tussen degene die kijkt en degene die bekeken wordt.

“Vanaf het prille begin fotografeerde ik mijzelf. Dit omdat ik niet hou van de sociale interactie die gepaard gaat met het fotograferen van de ander. Mijn werkproces is een intuïtieve interactie tussen de camera en mijzelf. Het werken met de zelfontspanner zorgt voor een enorme tijdsdruk. De onmogelijke betrachting om het beeld te controleren, veroorzaakt een zekere spanning. Ik gebruik ook altijd dezelfde formule: de zelfontspanner indrukken, lopen naar de plek van actie, een positie innemen en op het beeldscherm het gefotografeerde controleren. Deze acties herhaal ik tot ik een bevredigend resultaat bereikt heb. Dankzij de herhaling worden mijn bewegingen bijna automatisch. De camera wordt een verlengstuk van mijn lichaam, een synthese van mens en machine.

Het thema gender is, al dan niet gewild, belangrijk binnen mijn oeuvre. Ik kan niet ontkennen dat ik een vrouwelijke performer ben; het is wat het publiek in eerste instantie opmerkt. Men ziet een vrouwelijk lichaam, met alle clichés vandien. Ik ben echter niet geïnteresseerd in feminisme. Mij gaat het er om hoe we kijken naar het menselijk lichaam in het algemeen en hoe we dat mediatiseren. Ik simuleer een situatie waarin ik met behulp van de camera de verbinding met de realiteit verlies”. (Isabelle Wenzel)