De samenhangende reeks werken van Eric Colpaert is van beneden tot boven in de ten- toonstelling verspreid. Het uitgangspunt was een stukje begroeide duinpanne langs het Grenspad aan de rand van het Natuurreservaat De Westhoek in De Panne. Die plek fascineert de kunstenaar sinds jaren. Hij heeft er een tijdelijke ingreep gedaan, die hij fotografeerde. De foto’s zijn digitaal bewerkt. De ingreep was eenvoudig en bescheiden: de plaatsing van twee houten stokken, verticaal en 243 cm van elkaar verwijderd. Zo werd dit stukje landschap op- geladen en van een maat voorzien. Op elk stok werd een stuk zilverfolie aangebracht, waarbij het vrij kon bewegen of balanceren in een lichte wind.

Daarnaast kreeg het project ook vorm in een klein schaalmodel en in een ruimtelijke installatie.
Deze reeks werken bevat reflecties over de waarneming van het landschap, het ontstaan van perspectief, de relativiteit van de waarneming, de twijfel aan de euclidische meetkunde, het ontstaan en het belang van de niet-euclidische meetkunde. De kunstpraktijk van Eric Colpaert laat zich kenschetsen als een combinatie van passie, precisie en een zekere lichtheid.

Dit zijn fragmenten van een tekst die Eric Colpaert over zijn bijdragen aan 10 jaar Emergent schreef:

“De valies staat voor reizen. Een piramide staat voor voorouderlijke mysteriën. Kleuren hebben een betekenis en werken op het gemoed (van de mens). De bol (met de propellers/miniatuur vliegtuig- schroeven) heeft een universele betekenis van oneindigheid, van het AL, van het volmaakte. (...) Omdat de propellers op de bol gelijkmatig verspreid (geschikt) zitten en alle richtingen aangeven, verloopt het reizen niet lineair/in één bepaalde richting, van A naar B. En heeft het meer te maken met expansie, centrifugale kracht, beweging in alle richtingen (tegelijkertijd). (...)

De werken met de drie bollen... ‘3’ is een betekenisvol getal, verwijzend naar de Drie-eenheid of naar de drie wijzen (driemaal is scheepsrecht). (...) De ‘A’, eerste letter van het alfabet, staat voor het begin, voor taal, voor de eerste letter die een kind uit- spreekt, (...). De vorm van de ‘A’ heeft dan weer iets van een pijl die naar boven wijst, ook van een mens die mooi rechtop, wijdbeens op de aarde staat (...). Boven de ‘A’ tonen de drie bollen zich als een poë- tische, kunstzinnige, spirituele of surrealistische aanwezigheid die het tafereel vervolledigt.”

De kunst van Eric Colpaert plaatst je in het spanningsveld tussen hier en daar, tussen tekens, dingen of motieven die heel vertrouwd lijken, en het onbekende of onvoorstelbare. Colpaert pint zich niet vast op een bepaalde stijl of een specifiek medium. In Emergent presenteert hij tekeningen, zeef- en fotodrukken, een sculptuur en ruimtelijke installaties, waaronder work-in-progress dat in de loop van de tentoonstelling zal evolueren. Wat al die verschillende uitingsvormen bindt, is een bepaalde esthetiek. Die is fijngevoelig en verleidelijk, zowel uiterst precies uitgetekend als dubbelzinnig. Zo nodigt de kunstenaar de toeschouwer uit om hem te volgen in een tussenwereld die telkens verder doordringt, aftast, verkent.