Emi Kodama (1980) verkent in haar multidisciplinaire praktijk de verschillende gedaantes van haar zelfgeschreven verhalen. Een terugkerend thema is dat van het vertrek en diegene die of datgene dat achtergelaten wordt. Wat is het effect van iemands vertrek op de ander? Wat neem je mee en wat laat je achter? De kunstenaar haar geliefkoosde metafoor hiervoor is die van de kreeft die bij het gevecht zijn ledematen achterlaat om de vijand te misleiden. Kodama's melancholisch getinte verhalen gaan over het alledaagse leven, maar werpen er een nieuw licht op. Vertrouwdheid inzake objecten en situaties, maakt plaats voor vervreemding. De discrepantie tussen sommige delen van haar verhalen roept een zekere ambiguïteit op. Door in haar installaties beelden, teksten en geluiden te combineren die op een of andere manier dissonant zijn, construeert de kunstenaar een verhaal zonder vastomlijnd plot. De gaten in het plot laten ruimte voor alternatieve vertellingen. Deze discrepantie, ambiguïteit, openheid maakt dat je als toeschouwer je vertrouwde manier van kijken in vraag stelt.