Almudena Lobera onderzoekt de aard van het beeld, de verschillende lagen ervan en gaat dieper in op de idee dat het beeld niet altijd toegankelijk is. Ze maakt gebruik van de erfenis van de renaissance en de analoge fotografie en verbindt deze met de hedendaagse digitale beeldcultuur. Door zich constant te bewegen tussen deze periodes in de geschiedenis, tracht ze naar de tegenwoordige tijd te kijken zoals we naar het verleden kijken: met de nodige af- stand. Een vrijwel onmogelijke vooropstelling.

Palette ASCII is een reeks waarin de kunstenaar het schilderij combineert met een digitale print ervan. Ze schakelen elke vorm van directe communicatie uit. Deze digitale codes zijn tekens uit programmeertaal (zoals te zien onderaan de digitale print), die de kunstenaar uitvergroot en gestileerd heeft. Hier is echter geen enkele informatie voorhanden. De schilderijen lijken machinaal vervaardigd maar zijn wel degelijk van de hand van de kunstenaar. Zo schippert ze herhaaldelijk tussen wat commerciële produc- tie zou kunnen zijn en het louter ambachtelijke. Hoe machinaal en niet-menselijk deze beelden ook mogen lijken, ze zijn door Lobera vervaar- digd met chirugische precisie, doordacht en pijnlijk aantrekkelijk.

Almudena Lobera legt zich toe op het tonen van alternatieve modellen voor het ‘zichtbare’ en het ‘onzichtbare’. Ze onderzoekt de aard van het beeld, de verschillende lagen ervan en gaat dieper in op de idee dat het beeld niet altijd zichtbaar of toegankelijk is in de natuur. In Where The Interior Begins wordt het kunstwerk voorgesteld als een orgaan dat een relatie aangaat met de ruimtes van de galerie en de toeschouwer. Hierbij maakt de kunstenaar gebruik van de erfenis van de renaissance en de analoge fotografie en verbindt ze deze met de hedendaagse digitale beeldcultuur.

Door zich constant te bewegen tussen deze periodes in de geschiedenis, tracht ze naar de tegenwoordige tijd te kijken zoals we naar het verleden kijken: met de nodige afstand. Een vrijwel onmogelijke vooropstelling. Waar ze echter wél in slaagt, is om de mogelijke waarde van het digitale beeld te ondersteunen via deze tijdsprongen.

Almudena Lobera's (1984) werk handelt over het maken van beelden en verbindt 3 belangrijke periodes in de geschiedenis van de representatie: die van de renaissance, de analoge fotografie en de virtuele realiteit.

In de tentoonstelling Kunst om het lijf vertegenwoordigt Exploring Hands de renaissance. De sculptuur alludeert op het gegeven dat de bovenste verflaag van de handenpartij op het zelfportret van Albrecht Dürer uit 1498 (Museo Nacional del Prado) vingerafdrukken van de meester zelf bevat. Dürer vormde deze afbeeldingen van zijn handen door de verf met zijn vingers op het paneel aan te brengen. Lobera vroeg een keramiste de handen te boetseren. Niet realistisch evenwel, maar zoals weergegeven in het schilderij en dus met de nodige perspectivistische vervormingen. Het resultaat is een prachtige sculptuur die je maar al te graag wilt aanraken. In Kunst om het lijf hangt een print waarop te zien is hoe Lobera dat ook deed. De print werd aangebracht op een microvezeldoek die doorgaans gebruikt wordt om de lens van een camera te poetsen. Daarmee verbindt de kunstenaar naadloos de periode van de renaissance met die van de analoge fotografie.

Soms wordt het lichaam van de toeschouwer het kunstwerk. Zoals in het meerjarige project Portadores. The image in the expanded field of the body. Tijdens de tentoonstelling Kunst om het lijf kan elke geïnteresseerde bezoeker zich kandidaat stellen om de 'drager' te worden van de 16e door Lobera ontworpen tekening-tattoo. Op de finissage zal bij wijze van performance de tekening, door Isabel Martinez Abascal als tattoo aangebracht worden op het lichaam van de uitverkorene.