Het fysieke aspect van het schilderen of tekenen is voor het werk van Philippe Vandenberg (1952-2009) essentieel. Dat toont zich bijvoorbeeld in zijn zwarte monochromen: een reeks werken, doorheen de jaren in verschillende lagen, dik in de materie aangebracht. Vaak is bij Vandenberg de verf expressief op het doek geborsteld met de gestiek van een vibrerend, bijna dansend lichaam. Soms is de aangewende materie ook letterlijk lichaam, of toch een deel ervan. Zoals de schilderijen die de kunstenaar realiseerde met eigen bloed. Bloed had voor Vandenberg een grote symbolische waarde en bood hem bovendien een zekere dramatiek die bij verf ontbrak. Wanneer de kunstenaar opnieuw de tubes olieverf ter hand nam, had het bloed zijn manier van schilderen in belangrijke mate beïnvloed. Sindsdien ging hij anders om met verf: als een soort huid die het doek bekleedde.

Het in Kunst om het lijf getoonde werk is een woordtekening uit 2009. In 1996 ontstaan Vandenbergs zogenaamde woordschilderijen en -tekeningen, waarin het woord de plaats inneemt van het beeld. Ze zijn als het ware een lexicon van de thema's die de kunstenaar tijdens zijn gehele carrière behandelde. De woordtekening is minder expliciet lichaam, want dus geen kruisiging of verhakkeld naakt, maar de van het blad af dansende woorden spreken desalniettemin op een overtuigende manier over die, volgens Philippe Vandenberg, voor de kunst zo belangrijke lichamelijkheid.