Het werk van Erika Hock is een cross-over tussen sculptuur, architectuur en design. In (Als) tekens in de ruimte toont ze enkele zwart-wit wandtapijten, geïnspireerd op Adolf Loos’ ontwerp (Oostenrijks-Tsjechisch architect, 1870 – 1933) voor een huis van Josephine Baker (Amerikaans-Franse zangeres en danseres, 1906 – 1975). Loos stond bekend voor zijn massieve huizen met eenvoudige, onversierde, veelal witte buitengevels. Zijn ontwerpen benadrukten de functionaliteit van de ruimte. Elke vorm van overbodige ornamentiek schrapte hij resoluut. De gevels van het huis dat hij in gedachten had voor Baker zouden echter bekleed zijn met afwisselend zwart en witte horizontale stukken marmer en doorboord met vensters als kleine, diepe inkepingen. Hocks speelse panelen van zwart en wit vilt herinterpreteren deze architectuur als lichaam: de ramen worden glurende ogen. Ze zijn iets tussen sculptuur, tweedimensionaal werk en architectuur en onderzoeken de relatie die ontstaat tussen de wandtapijten onderling en de hen omringende architectuur. Het vilten materiaal evoceert een huiselijke sfeer in de tentoonstellingsruimte en verwijst naar shyrdak, traditionele vilten tapijten uit de kunstenaar haar geboorteland, Kyrgyzstan. Deze worden gebruikt ter decoratie van joerten.