Het werk van Herman Asselberghs richt zich op de invloed van mediabeelden uit de recente geschiedenis op het collectieve geheugen. Hij biedt alternatieven voor de gebruikelijke beeldvorming van gebeurtenissen. Beelden met een andere focus dan deze uit de massamedia. Hierbij kiest Asselberghs resoluut voor de stiltes, de ruimtes tussen de dingen, weg van het spektakel en het geweld.

In For Now (gepresenteerd in Emergent) zien we beelden van publieke plaatsen en parken waar mensen tijd doorbrengen en waar niets bijzonders gebeurt. Het zijn momenten van alledaagsheid en verstilling die eender waar kunnen plaatsgrijpen. Toch zijn alle beelden uit de film afkomstig van zorgvuldig gekozen locaties, zoals het Lewinskypark (Tel Aviv), Maximiliaanpark (Brussel), Habimaplein (Tel Aviv), Lion Square (Londen), Zuccottipark (New York), Times Square (New York). Het zijn plaatsen die elk een spanning in zich dragen, tussen alledaagsheid en actualiteit. Asselberghs verknipt zijn beelden zodat toeristen naast activisten komen te staan, burgers naast vluchtelingen, joden naast moslims. De verschillen tussen de mensen en plaatsen vervagen en gaan op in een nieuwe filmische eenheid. Het ongrijpbare van het moment verplicht de toeschouwer zich over te geven aan het moment. Het is een omgaan met tijd die men beleeft.

In Black Box (te zien in Marchin) zoekt Asselberghs een alternatief voor het in beeld brengen van een van de meest ingrijpende gebeurtenissen aan het begin van de eenentwintigste eeuw, 9/11. In plaats van de gekende beelden uit de massamedia kiest hij ervoor om een ander moment centraal te stellen: de grootste vredesbetoging ooit. Op 15 februari 2003 kwamen wereldwijd 3 miljoen mensen op straat om de nakende Amerikaanse invasie van Irak tegen te gaan. De betoging was niet alleen zonder resultaat, maar ze verdween ook uit ons collectief geheugen. De film leest als een kritiek op de permanente poging van de massamedia om angst en dreiging te cultiveren. Black Box wil deze gebeurtenis uit het duister halen en de toeschouwer een positiever en emancipatorisch beeld voorstellen. Asselberghs gebruikte in deze filmische montage naast zijn eigen opnames - die hij maakte tijdens de betoging met zijn gsm-toestel - ook beelden van tv en andere media. Er ontstaat een gefragmenteerd beeld dat balanceert tussen leesbaar en onleesbaar. De vraag dringt zich op of een beeld nog nodig is. De suggestieve beelden moedigen alleszins aan om verder te kijken dan de massamedia waarmee we dagelijks overspoeld worden.