Matthew Allens beeldtaal is minimalistisch en wordt gekenmerkt door subtiele toongradaties. Zijn schilderijen zijn een zoektocht naar de fundamentele componenten die het gegeven van het schilderij bepalen, de pure materiële waarde van verf op doek. Hierbij schuwt hij vormelijke composities. De gepolijste grafieten oppervlaktes schommelen tussen het breekbare en het starre van een ijzeren plaat. Om het met de woorden van de kunstenaar te zeggen: “een atmosferische picturale ruimte die op één of andere manier groter oogt dan de fysieke begrenzingen van het schilderij.” De densiteit van de werken Untitled, gepresenteerd in Scenaros of Desire II, hun materiële diepgang en mysterie intensifiëren zowel het aanwezige als het afwezige. Het schilderkundige wordt op die manier vervangen door het materiaal zelf en de afbeelding maakt plaats voor de beleving van het werk. De visuele bescheidenheid waarmee Allen de toeschouwer confronteert, vraagt om een vrij directe deelname waarbij existentiële vragen aan de oppervlakte komen. We kunnen stellen dat op deze manier de kunstenaar een zekere verantwoordelijkheid bij de toeschouwer legt en deze als het ware een spiegel voorhoudt.