Het werk van Matea Bakula is zowel rechtdoorzee als visueel aantrekkelijk,  onder vals te zijn in zijn ambities. De kunstenaar onderzoekt nauwlettend de kwaliteiten van haar materialen die vaak vrij banaal ogen en maakt daarbij doordachte keuzes in haar combinaties. De middelmatigheid van haar materialen compenseert ze door deze op een manier te presenteren die de toeschouwer op het verkeerde been zou kunnen zetten. The difference between competition and rivalry is hier een mooi voorbeeld van. Terwijl het werk effectief vervaardigd is van polyurethaan, associëren we dit werk eerder met een edelgesteente waardoor we het werk dan ook op een andere manier gaan lezen. Het doet beroep op ons collectief begrip van de kunstgeschiedenis en roept beelden op van klassieke bouwwerken. Bij Wrestles with my spirit animals #02 past Bakula dezelfde methode toe, maar put hier eerder uit onze gezamenlijke noties van het constructivisme en de arte povera. De kunstenaar toetst op die manier af wat haar methodiek en werkproces kunnen bijdragen aan de gebruikte materialen. Onze moderne beschaving blijft nieuwe materialen produceren, soms verrassend eenvoudig, andere keren verontrustend hybride. Het snelle tempo van deze evolutie veroorzaakt een onzichtbaarheid waar Matea
Bakula zich vragen bij stelt.