“Koen Delaeres artistieke praktijk wordt soms bestempeld als ‘uitgebreide schilderkunst’ (‘expanded painting’). Hij houdt van schilderen en dicht aan het schilderij een zekere autonomie toe, zonder te vergeten dat ook schilderkunst tegenwoordig deel uitmaakt van een globaal genetwerkte wereld,” schreef Frank Maes in 2016 naar aanleiding van Meervoud, de tentoonstelling die voor Emergent een eerste kennismaking met Delaeres werk betekende.

De opvallende textuur van Koen Delaeres schilderijen bezit enerzijds een repetitieve, modulaire structuur, die het resultaat is van een vooropgezet plan of procedure. Anderzijds vertoont het schilderij vervormingen, die lijken voort te vloeien uit momentane acties, reacties, interacties. In verband daarmee schreef curator Lorenzo Benedetti dat deze schilder- kunst een mate van willekeur, improvisatie en gecontroleerde chaos bezit, die het enigszins verwant maken aan een live muzikaal concert. Om zichzelf een maximale vrijheid te schen- ken, legt Delaere voorafgaand aan het schilder- proces voor elke serie een aantal regels vast, voorwaarden wat betreft keuze van materiaal, gereedschap, drager en handeling. Zo gebruikt hij bijvoorbeeld alleen doek in standaardfor- maten en kleuren rechtstreeks uit de tube. Elk werk ontstaat overigens in één intense sessie, die een half uur tot zelfs tien uur kan duren. Nooit werkt de kunstenaar de volgende dag verder aan een schilderij. Het resultaat zijn erg tactiele, bijna explosieve, maar tegelijkertijd toch poëtische werken.

“Koen Delaeres artistieke praktijk wordt soms bestempeld als ‘uitgebreide schilderkunst’ (‘expanded painting’). Hij houdt van schilderen en dicht aan het schilderij een zekere autonomie toe, zonder te vergeten dat ook schilderkunst tegenwoordig deel uitmaakt van een globaal genetwerkte wereld,” schreef Frank Maes in 2016 naar aanleiding van Meervoud. Deze tentoonstelling in Emergent betekende voor ons een eerste introductie tot het werk van Delaere. Het was zijn sparringpartner Bas van den Hurk die zijn werk voorstelde. Delaere onderzoekt in zijn werk de mogelijkheden van abstractie en expressie. Om zichzelf een maximale vrijheid te schenken, legt hij vooraf aan het schilderproces voor elke serie een aantal regels vast, voorwaarden wat betreft keuze van materiaal, gereedschap, drager en handeling. Zo gebruikt hij bijvoorbeeld alleen doek in standaardformaten en kleuren rechtstreeks uit de tube. Delaeres schilderijen worden gekenmerkt door een zekere dynamiek en zijn in die zin heel muzisch. En ook dat ritme, of beter gezegd de bewegingen die eraan vooraf gaan, legt de kunstenaar bij aanvang vast. Wat in het beeldvlak resoneert in een opvallende, repetitieve en modulaire structuur. De fysieke handeling van Delaeres scheppingsproces is een essentieel onderdeel van zijn werk en blijft ook duidelijk zichtbaar in de afgewerkte schilderijen. Bij Koen Delaere staat het schilderen ‘an sich’ voorop: dikke lagen en kladden verf op verf. Elk werk ontstaat overigens in één intense sessie, die een half uur tot zelfs tien uur kan duren. Nooit werkt de kunstenaar de volgende dag verder aan een schilderij. Het resultaat zijn erg tactiele, bijna explosieve, maar tegelijkertijd toch poëtische werken.
Titels als wave/palm en solaris/palm (twee nieuwe werken uit 2019) verwijzen naar de natuurlijke vormen waaraan Delaere zijn motieven ontleende. Deze schilderijen kregen hevige, zinderende kleuren mee, “de kleuren van de hedendaagse metropolis (…) in al hun chromatische explosies,” zoals curator Lorenzo Benedetti het zo mooi verwoordde.

Bas van den Hurk en Koen Delaere beoefenen beiden een artistieke praktijk die soms bestempeld wordt als ‘uitgebreide schilderkunst’ (‘expanded painting’). Ze houden van schilderen en dichten aan het schilderij een zekere autonomie toe, zonder te vergeten dat ook schilderkunst tegenwoordig deel uitmaakt van een globaal genetwerkte wereld. Bij de presentatie van hun werk spelen ze dikwijls in op de specifieke tentoonstellingscontext of zetten die deels naar hun hand, waarbij de aandacht zowel kan gaan naar historische, sociale, architecturale als artistieke omgevingsfactoren. Ze werken vaak samen met anderen (bijvoorbeeld in hun nomadische initiatief Whatspace) en nemen soms de rol van curator op zich. 

De opvallende textuur van Koen Delaeres schilderijen bezit enerzijds een repetitieve, modulaire structuur, die het resultaat is van een vooropgezet plan of procedure. Anderzijds vertoont dat raster vervormingen, die lijken voort te vloeien uit momentane acties, reacties, interacties. In verband daarmee schreef Lorenzo Benedetti dat deze schilderkunst een mate van willekeur, improvisatie en gecontroleerde chaos bezit, die het enigszins verwant maken aan een live muzikaal concert. 

Anderzijds ervaart hij in de gelaagdheid van het werk - die Delaere vaak genereert door onderliggende vormen te vernietigen - een heel andere, historische tijdsdimensie. “Op deze wijze slaagt de kunstenaar erin vormen uit de natuur en kleuren van de hedendaagse metropolis op te roepen in hun chromatische explosies.”