Als een kunstenares die afstand houdt van modes, tendensen of stromingen, stelt Christine Couvent in haar werk de intuïtie en het gevoel voorop. De genoegens van het delen (de tafel en het voedsel), die van de natuur (dieren en landschappen), de eenvoudige en kinderlijke dingen, maar ook het lumineuze, voeden op gelijkwaardige wijze haar picturale onderzoek. Aan tafel is zonder twijfel een van haar geliefde thema’s, net zoals de picknick, en meer algemeen de momenten van samenzijn en van menselijke sympathie. Schapen, koeien, kinderen op de landerijen of in de binnenhoven maken integraal deel uit van haar persoonlijke ‘mythologie.’ Haar werk bevat ook verwijzingen naar traditionele motieven van de Vlaamse schilderkunst, die belangrijk zijn voor haar poëtica: denken we meer bepaald aan Gustaaf De Smet, actief binnen de tweede School van Sint-Martens-Latem. Met hem deelt de schilderes de liefde voor de oorspronkelijke grond en landschappen, het gezelschap van verweerde landbouwers, die de laatste plattelandscafés bevolken ... maar ook de vorm van eenvoudige bespiegeling en schilderkunstige meditatie, mogelijk gemaakt door het dierlijke, verankerde, vredige leven.