Virginie Bailly (1974) woont in Anderlecht. De niet te reduceren, Babylonische complexiteit van de grootstad vormt haar voornaamste voedingsbodem. Ook haar verblijven in China hebben een diepe indruk nagelaten. Ze baseert zich dikwijls op foto’s als kortstondig vertrekpunt, dat al vlug plaats ruimt voor de dynamiek van het schilderen of tekenen zelf. Bailly creëert ook videowerk, of installaties die niet zelden met stellingelementen geconstrueerd zijn. Een schilderij wordt opgebouwd aan de hand van veelal brede borstelstreken, waarmee een hele reeks dunne olieverflagen op het doek aangebracht worden. Bailly maakt vaak gebruik van zogenaamde glacislagen (relatief weinig pigment in veel oplosmiddel), een inventie van de gebroeders Van Eyck. Als jonge moeder besloot ze de lange droogtijden en toxische uitwasemingen van de olieverf een tijd te vermijden. Een droogrek met vaatdoeken vormde de aanzet voor een lange reeks pasteltekeningen. Bailly vertrekt nooit van een vooropgesteld beeld, plan of idee. Ze bouwt haar beelden op zoals mieren een nest bouwen. Deze interne dynamiek pendelt dikwijls tussen het volle en het lege, constructie en destructie, waarbij de forse borstelstreken uitmonden in een fragiel, dynamisch evenwicht, een moment van suspensie.