Twee 16mm-projectoren staan broederlijk naast elkaar te ratelen. Een zwart-witfoto van een wateroppervlak – volgens de titel, Rhein Still, dat van de Rijn – hangt aan de muur. Beide projectoren werpen hun licht tezelfdertijd op het scherm. In de beide gevallen draait er een film van ongeveer twee minuten, die telkens uit een aaneenschakeling van één en hetzelfde frame bestaat, namelijk een fotografische opname van de foto die aan de wand hangt. In de ene projector is dat een negatiefbeeld; in de andere een positief. Het resultaat is dat het wateroppervlak bij momenten lijkt te bewegen, ook al komt er niet meer dan dat ene bevroren beeld aan te pas. Elke illusie van beweging wordt louter opgeroepen door de mechaniek van de projectoren. Deze concentratie op het materiële en mechanische proces dat ten grondslag ligt aan film, waarbij de wetmatigheden van het medium blootgelegd worden maar dit de zoete smaak van de illusie toch niet in de weg staat, doet denken aan de films van Marcel Broodthaers. Els van Riel is de auteur van een hele reeks film- of video-installaties, waarin ze telkens experimenteert met de techniek en het simultane gebruik van diverse projectoren. Vaak speelt de registratie van natuurlijke fenomenen en de omgang met, de registratie of de manipulatie van de tijdsdimensie een centrale rol.