De bijdragen van Katinka Bock (1976) ogen uiterst miniem. La Pierre du Jardinier is een wetsteen, een sculptuur die zijn specifieke vorm en textuur niet verkregen heeft door de intentionele beslissing en handeling van een kunstenaar maar door het jarenlange gebruik. De titel 100 bar lijkt te verwijzen naar de druk die uitgeoefend is om het object te maken: een staaf terracotta ligt tegen en in een metalen U-profiel van een meter lang. Die leunt tegen de wand. Enerzijds presenteert dit object zich als het resultaat van een feitelijke verdichting, een concentraat van de energie die erin geïnvesteerd is, gemeten in wetenschappelijke termen. Anderzijds kan het ook als ijkpunt fungeren voor alles wat zich errond bevindt, van de golvende, dertiende-eeuwse wand waartegen het leunt, tot de andere, omringende kunstwerken en de toeschouwers. Het weigert een andere wereld voor te stellen, en opent zo deze ruimte voor mijn ervaring. De enige ruimte van dit kunstwerk is de letterlijke ruimte, hier en nu, waar ook ik deel van uitmaak. Dit ding voert mij nergens heen; ik kan me er al dan niet toe verhouden, me erdoor laten aanspreken. Deze staaf maakt van mijn ervaring hier en nu in deze bijzondere zaal een kunstwerk.