Een vrouw vertrekt en laat een doos met zwart-witfoto’s achter voor de man die achterblijft. Dit is het startpunt van de nieuwe film van Meggy Rustamova, waarvan de titel ontleend is aan een gedicht van Charles Baudelaire: L’invitation au voyage. We horen een vrouwenstem beschrijven hoe de man aan de hand van de foto’s als het ware een reis maakt in het verleden van de verdwenen vrouw – met passages over haar kindertijd, haar vader en moeder, haar eerste en tweede partner, haar studie,… De stem nodigt de toeschouwer uit om mee te gaan, de ruimte van het beeld in, daarbij sterk geholpen door de camera, die veelvuldig zwenkend, in- en uitzoomend, elke foto aftast, daarbij zowel de wereld verkennend die erin te zien lijkt, als de materialiteit van de foto zelf. Wanneer de camera al te sterk inzoomt, valt het beeld uiteen in niets dan pixels of korrels. De blik wordt bovendien op het oppervlak van de zwart-witfoto’s gedrukt door toedoen van knalgele post-its, die telkens een deel van het beeld aan de blik onttrekken. Op deze post-its zijn potloodsporen te onderscheiden van uitgegomde woorden. Van wie is de bloedvlek? Wie is de man die achtergebleven is – haar tweede partner misschien? De verbinding tussen de diverse foto’s wordt louter gecreëerd door een verhaal – wat als dat van a tot z verzonnen is? Bovendien bevat dat verhaal nogal wat gaten en losse eindjes: wie is wie in welk verhaal? En tenslotte, door wie laten wij (en de achtergebleven man?) ons om de tuin leiden: de vertelster, of het afwezige hoofdpersonage van dit verhaal?