Tina Gillen vertrekt (bijna) altijd van een foto of een filmstill. Net zoals in het werk van Marcel Berlanger is fotografie in Gillens schilderkunst niet zomaar een instrument maar een fundamenteel aspect ervan. Haar creaties ontspringen aan een wereld die voornamelijk samengesteld is uit gefotografeerde, gefilmde, gescande of anderszins gereproduceerde beelden: de wereld van de fotografische, toeristische, moderne blik. De melancholie, die onlosmakelijk met die afstandelijke blik verbonden is, wordt in dit oeuvre sterk voelbaar. De motieven die we zien opduiken, zijn dikwijls uiterst gestileerd. Dit kan zowel verwijzen naar de abstracties van het moderne leven als naar de nood aan eenduidigheid. En toch, ondanks dit alles, steekt er een onmiskenbare poëzie in Gillens werk. Tijdens het creatieproces gaat de analytische, afstandelijke blik een intrigerende wisselwerking aan met een meer ervaringsgerichte, experimentele en open attitude. Dit leidt vaak tot de creatie van kleine openingen, een zekere vaagheid en vreemdheid. Vaak vindt er een subtiele interactie plaats tussen twee en drie dimensies, figuratie en abstractie, de heldere lijn en het gestuele, binnen en buiten, constructie en emotie, het vertrouwde en het vreemde, het concrete en het ongrijpbare.