De film De Koe en de Geit van Griet Dobbels was afgelopen zomer te zien in het Kunstenfestival te Watou. Tijdens een residentie maakte ze er kennis met landbouwer Wouter Pety. Hij liet Dobbels een camera plaatsen op de kop van een koe. De voorbije jaren trok de kunstenaar een paar keren naar Palestina. Daar gaf landbou- wer Abdullah Zawahre, in Al-Masara op de Westelijke Jordaanoever, toestemming om een camera te plaatsen op de kop van een geit. Dob- bels gaf het ruwe beeldmateriaal aan dichter Lotte Dodion. Al kijkend schreef ze zinnen neer met de écriture automatique-techniek. Na montagewerk van zowel kunstenaar als dichter werd Dodions tekst in het Arabisch vertaald door Fatena Al Ghorra, tevens de Arabische stem in de film. Zij was recent op bezoek bij haar fami- lie in Gaza, toen daar de hel losbrak.

Daarnaast presenteert Dobbels een reeks cyanotypes (unieke blauwdrukken) onder de titel Blueprint Map. Dobbels smeerde in de donkere kamer handgeschepte bladen papier met een lichtgevoelige emulsie in, nam ze mee naar Al-Masara en Jeruzalem en stelde ze bloot aan het felle zonlicht. Dobbels’ werk speelt zich vaak af in het spanningsveld tussen een precies uitgetekend plan en zijn plaats- en tijdgebonden uitvoering on the ground.

De (rechte) lijn is een constante in het werk van Griet Dobbels, of het nu gaat om de hoogtelijn, de kustlijn of de frontlijn, uitgegraven, gewandeld, getekend of uitgesneden en verlijmd. Dobbels voert in haar benadering van de land- schappelijke omgeving vaak een abstrahering door.

In de aanloop naar de groepstentoonstelling Positie kiezen bood Emergent Griet Dobbels een residentie aan, in een appartement met zicht op zee te Bray-Dunes. Daar hield Griet onder an- dere de stand van de getijden bij, met afwasbare kleurstift op de ruit. Vervolgens tekende ze de neerslag van deze activiteit door op kalkpapier.

Toen Dobbels een residentie doorbracht in Cittadellarte te Biella, aan de voet van de Alpen, organiseerde ze een bergbeklimming. Doel was om met zoveel mogelijk mensen een met rode stokken uitgezette hoogtelijn rondom de berg te volgen. In de aanloop naar deze gebeurtenis construeerde de kunstenaar tevens een web- site, waardoor mensen van overal ter wereld konden participeren. Het volledige project, waarvan hier in de vorm van een Mindmap een neerslag te zien is, werd The Map is not the Territory gedoopt.

De (rechte) lijn is een constante in het werk van Griet Dobbels, of het nu gaat om de hoogtelijn, de kustlijn of de frontlijn, uitgegraven, gewandeld, getekend of uitgesneden en verlijmd. Dat wordt al gauw duidelijk in de tentoonstelling Hoger Lager, met werken als Montedellarte, Straight Line Attempt, Clay Front en een mooie selectie sculpturen. De tentoonstelling is een uitgelezen inleiding tot de fascinerende, veelal in papier vormgegeven wereld van Griet Dobbels. Een wereld waarin niet alles onmiddellijk zichtbaar is. Maar hoe langer je kijkt, des te meer zich aan je onthult. De mist trekt langzaam weg en een landschap ontvouwt zich, eindeloos weerspiegeld. Je moet je dus wat moeite getroosten, maar tegelijk vindt de kunstenaar het helemaal niet erg als het aan je ontsnapt. Want daar gaat Dobbels’ werk nu net over, over de tevergeefse poging (‘an attempt’) om de realiteit te analyseren, controleren en registreren. Ook aan de kunstenaar ontsnapt er steeds iets en daar heeft ze vrede mee, want “the map is not the territory,” aldus Dobbels. De weergave van de realiteit is nooit gelijk aan de realiteit. Een spannend spel van tegenstellingen maakt haar werk des te intrigerend: beleving versus wetenschappelijke registratie, precisie versus nonchalance, controle versus loslaten.

Griet Dobbels presenteert een aantal bestaande kunstwerken (schaalmodellen van berglandschappen en een reeks luchtfoto’s) naast kersvers materiaal (drie animatiefilms, een schrift met aquarellen en een tekening op kalkpapier). Dat nieuwe is nog niet gestold tot duidelijk afgelijnde kunst. Het is het voorlopige resultaat van de recente, drie weken durende residentie in een appartement met zicht op zee, op uitnodiging van Emergent.

Zo’n appartement plaatst zijn bewoner in een specifieke positie: het laat de bewoonde wereld letterlijk achter zich. Binnen in het appartement vallen alle buren weg, en ontstaat er een een-op-een-relatie tussen de bewoner-toeschouwer en de zee. Die zee is via het venster tot het object van een metende blik gemaakt. Dit ‘pact’ tussen het observerende subject en het object van de blik wordt bezegeld via de ongerepte horizonlijn, die zich voor elke kijker op zijn/haar ooghoogte bevindt.

Griet Dobbels voert in haar benadering van de landschappelijke omgeving vaak een abstrahering door. Zo hebben alle werken van Dobbels in deze tentoonstelling met elkaar gemeen dat ze op ‘hoogtelijnen’ gestoeld zijn: zo’n lijn is een abstract, nimmer zintuiglijk waar te nemen resultaat van de metende blik, die de wereld projecteert op ofwel een ‘plan’ (of imaginaire horizontale doorsnede), ofwel een ‘opstand’, ook wel ‘vooraanzicht’ genoemd (of verticale doorsnede).