Anno Dijkstra’s werk onderging een belangrijke transformatie: binnen zijn oeuvre trad een verschuiving op van een meer activistisch geïnspireerde, geëngageerde kunst naar het vertellen van (persoonlijke) verhalen. Voorheen waren zijn sculpturen eerder een (poging tot het) objectief registreren, nu zijn ze een ‘hypersubjectieve’ interpretatie van de werkelijkheid. “Kunst is subjectief,” slechts een verdichting. “Met verhalen ga je de wereld natuurlijk niet redden, maar het delen van deze persoonlijke verhalen is oh zo belangrijk!” Voor de kunstenaar is het dan ook noodzakelijk dat zijn werk na realisatie toebehoort aan de gemeenschap, wat zijn voorliefde verklaart voor werken in de openbare ruimte.

Dijkstra’s sculpturen vertellen over beelden, het ontstaan van beelden, het afbeelden, de implicaties van beelden en de uiteindelijke eigendom ervan. Zijn beeld is het resultaat van een conglomeratie van voorbijflitsende beelden: in een fractie van een seconde nam de kunstenaar iets waar. Het woord ‘nabeeld’, dat het tot titel van deze tentoonstelling schopte, verwijst naar dit voorbijflitsende moment dat de kunstenaar nadien nogmaals in zijn geheugen tracht op te zoeken in een poging om het te herbekijken. Dit nabeeld onderscheidt zich natuurlijk in belangrijke mate van wat effectief aanwezig was, maar soms vertelt het meer dan het ‘echte’, oorspronkelijke gegeven. Vele van dergelijke momenten samen maken een hypersubjectief beeld. Bovendien is het vaak niet zo zeer het waargenomene, maar eerder de ermee gepaard gaande beleving die uiteindelijk in beeld wordt gebracht.

Het maken van een sculptuur is voor de kunstenaar als een “archeologie van het kijken.” Laag per laag graaft hij zijn beeld uit. Laag per laag stript hij het voor hem niet essentiële weg. Dit wegstrippen houdt niet alleen een vereenvoudiging in, maar ook een verrassende intensifiëing en zelfs transformatie. Plots kantelt het beeld!

Het materiaal waarin Dijkstra zijn beelden giet, is polyurethaan-hars. Het doet denken aan het materiaal waarin kinderspeelgoed vaak gemaakt is. Op deze manier bekleedt de kunstenaar zijn beelden met een laagje onschuld, een laagje nuchterheid. PU-hars is een banaal materiaal en zelfs een soort anti-materie.

Curator: Roxane Baeyens