De schilderijen van Adam Leech zijn overduidelijk een spel: tussen ‘voor’ en ‘achter’, positieve en negatieve ruimtes, dieptes en ondieptes, twee- en drie dimensies, mens, dier of ding. Een spel met de toeschouwer, de ruimte van het schilderij en de figuren erin. “De figuren hebben iets verontrustends,” merkt curator Frank Maes op. “Ze maken dat zowel de virtuele ruimte van het beeld als de toeschouwer zich in een ‘tussen’-toestand bevinden.”

Leech’ schilderijen zijn ook een spel van verschillende identiteiten en hun onbestemdheid.
Zo draagt de figuur Rasta-Poleon drie identiteiten in zich: de rastafari, Napoleon en een vrouwelijke figuur, geconstrueerd uit de vorige twee. “De vrouw kijkt verrast,” zegt de kunstenaar. “Ook voor haar is deze identiteit nieuw. Ze is overduidelijk een constructie, uit papier gesneden.” “Of een trompe-l’oeil op papier,” suggereert de curator. Ondanks haar kunstmatig karakter, straalt de figuur een zekere sympathie uit. Ze biedt de toeschouwer de mogelijkheid haar, als een vrouw van vlees en bloed, in de ogen te kijken .

Deze reeks schilderijen is voornamelijk bevolkt door vrouwen. Zo omarmt Adam Leech een hardnekkige problematiek, waar hij al zijn hele loopbaan mee worstelt: hoe, als mannelijke kunstenaar, vrouwen te representeren. In deze schilderijen drukt hij zichzelf uit door middel van de vrouwelijke vorm. Tegelijk geeft hij zijn vrouwelijke protagonisten de mogelijkheid om schepper te worden van de eigen vorm en aldus de macht van hem over te nemen.

“Doorgaans resulteren je beelden uit een samenvoeging van details uit foto’s. Is dat hier anders?” vraagt Frank Maes de kunstenaar. Voor dit werk is Leech inderddaad vertrokken van fragmenten uit schilderijen. En dat geeft een ander resultaat. De houding van de figuur wordt er in door bepaald: de manier waarop het hoofd en de nek gedraaid zijn, is overduidelijk een schilderkunstige constructie, want onmogelijk in realiteit. Tegenover dit allegorische schilderij bevindt zich Allegory – Greed – Hebzucht. De geportretteerde dame grijpt het hele schilderij of de hele bundel graan: ze graait naar alles, leeft een leven vol overdaad, “maar wordt tegelijkertijd ziek van haar hebzucht en voelt zich schuldig,” voegt de curator toe. Dezelfde gemengde gevoelens waren bijvoorbeeld de Hollandse Gouden Eeuw niet vreemd, zoals de titel van Simon Schama’s bekende boek Overvloed en onbehagen aangeeft. Een ambiguïteit die ook ons vertrouwd is.

Curator: Frank Maes