Tom Callemin fotografeert de duisternis, maar dan gekleurd of in het wit van het ochtendgloren. Zijn hele artistieke praktijk staat in het teken van het fundamentele en dwingende raadsel van de duisternis, waaraan men contouren, lijnen en vormen moet onttrekken om iets zichtbaar te maken. Georganiseerd rond deze duisternis staat elk beeld op zichzelf; het maakt geen deel uit van een reeks. Elk beeld weet tevens een autonomie te verwerven ten opzichte van de act van de fotografische opname, dat noodzakelijk moment van geweld dat Callemin niet schuwt. Hij hanteert het licht als een mes, niet om de werkelijkheid aan te snijden, maar om een ‘fenomeen’ (in de betekenis van ‘dat wat verschijnt’) aan de duisternis te onttrekken, verhevigd met een effect, een herinnering, een gevoel, een spanning. Het resulterende beeld schenkt de toeschouwer een diepe, ernstige, stille ervaring. In de relatie met zijn levende of levenloze onderwerp opent Tom Callemin de mogelijkheid dat een zekere waarheid zich aandient.