Het werk van Dirk Zoete werd maar liefst in drie tentoonstellingen opgenomen bij Emergent. Naar aanleiding van zijn solotentoonstelling A Moment of Collective Concentration during the Expedition in 2018 schreef Roxane Baeyens: “Zoete is een tekenaar. Tekenen ligt aan de basis van al zijn werk. Ook zijn maquettes, sculpturen, installaties en animatiefilms vloeien voort uit het tekenen. Tekenend op papier, in de ruimte, met potlood, pigment, aluminiumfolie, brood, licht en attributen uit het atelier stelt de kunstenaar de mens tentoon, zijn dagelijks brood en de wijde wereld errond. Met een grote dosis verbeelding, even veel kinderlijk plezier en de nodige ironie zet Zoete de mens op scène. Op podia en in decors, ‘kijkbakken’ die evengoed deel uitmaken van zijn werk. Zijn oeuvre is een beeldspraak voor het leven, gewoon, zoals het is, in al zijn eenvoud en vol verrassingen.”

“Zoetes werk vloeit voort uit het moderne verlangen naar een overzichtelijke, transparante wereld, die in haar volledigheid het object wordt van de individuele blik. Daartoe wordt die wereld verdicht tot een marionettentheater. Maar het onverholen, kinderlijke plezier, de milde ironie, het raffinement en de fragiliteit van zijn elementaire constructies halen elke pretentie van absolute controle glansrijk onderuit, en verlenen deze onderneming de charme van een onvervalste leugen.” schreef Frank Maes in 2014 naar aanleiding van de tentoonstelling Een onvervalste leugen.

Een titel die er niet om liegt.

Dirk Zoete is een tekenaar. Tekenen ligt aan de basis van al zijn werk. Ook zijn maquettes, sculpturen, installaties en animatiefilms vloeien voort uit het tekenen. Tekenend op papier, in de ruimte, met potlood, pigment, aluminiumfolie, brood, licht en attributen uit het atelier stelt de kunstenaar de mens tentoon, zijn dagelijks brood en de wijde wereld errond. Met een grote dosis verbeelding, even veel kinderlijk plezier en de nodige ironie zet Zoete de mens op scène. Op podia en in decors, ‘kijkbakken’ die evengoed deel uitmaken van zijn werk. Zijn oeuvre is een beeldspraak voor het leven, gewoon, zoals het is, in al zijn eenvoud en vol verrassingen.

Dirk Zoete, opgegroeid in Alveringem, is tekenaar. Soms maakt hij gebruik van een zelf ineen getimmerd theatertje, een soort cilindervormige kijkdoos. Daarin stelt hij een aantal op schaal gemaakte objecten op, die hij fotografeert. Vervolgens tekent hij op de foto, die hij in opeenvolgende fasen telkens opnieuw scant en verder invult. Zo lijkt het alsof het theater zich steeds meer vult. Uit die beeldsequentie licht hij vervolgens motieven die hij samenbrengt in potloodtekeningen, die reminiscenties oproepen aan het modernisme van sommige constructivisten, van Oskar Schlemmer, zelfs Picasso. Sinds enige tijd heeft de kunstenaar ook zijn positie ten opzichte van de camera veranderd, of beter ontdubbeld. Hij is niet langer alleen de fotograaf, maar plaatst zichzelf ook voor de camera. Hijzelf of een kameraad nemen plaats op de scène, waar ze met heel eenvoudige attributen poseren. Dit vormt de basis voor hetzelfde procedé als hierboven beschreven: tekenen op de foto, scannen, tekenen, enzovoort. Hieruit vloeien als vanouds tekeningen voort, maar tevens uiterst elementaire animatiefilmpjes, zich afspelend als een diareeks.

Dirk Zoetes werk vloeit voort uit het moderne verlangen naar een overzichtelijke, transparante wereld, die in haar volledigheid het object wordt van de individuele blik. Daartoe wordt die wereld verdicht tot een marionettentheater. Maar het onverholen, kinderlijke plezier, de milde ironie, het raffinement en de fragiliteit van zijn elementaire constructies halen elke pretentie van absolute controle glansrijk onderuit, en verlenen deze onderneming de charme van een onvervalste leugen.

Dirk Zoete (1969) is tekenaar. Ook wanneer hij installaties maakt, vloeien die uit het tekenen voort. Enkele centrale motieven in zijn werk zijn: het schip, het theater, het skelet, de marionet, de wagen, de Far West. In zijn atelier heeft hij een theatertje, een soort cilindervormige kijkdoos, waarin hij enkele op schaal gemaakte objecten opstelt alvorens een foto te nemen. Vervolgens tekent hij op de foto, die hij telkens opnieuw scant en verder invult. Zo lijkt het alsof het theater zich steeds meer vult. Uit die beeldsequentie licht hij motieven die hij samenbrengt in grote potloodtekeningen. In recent werk maakt hij gebruik van ‘frottage’: de tekenaar legt zijn blad op bijvoorbeeld een plank en wrijft vervolgens met zijn potlood over het blad, waardoor de textuur van de plank zich in het blad aftekent. De resultaten zijn geladen met een paradox. Enerzijds zijn ze duidelijk het uitvloeisel van een modern verlangen naar overzicht, helderheid, het (visueel) inpalmen van en meesterschap over ruimte. Anderzijds vertoont het tekenwerk duidelijk de sporen van puur tekenplezier - het volkomen opgaan in een repetitieve handeling, waarbij de tekenaar juist aan alle overzicht verzaakt.