“Jana Cordenier zocht de afgelopen jaren naar een manier om de zwaarte van de letterlijke toets met een penseel te verlichten. Ze zocht naar een manier om de hardheid van de materie, de verf te verzachten en de weerstand die ze voelde bij het betreden van het werk om te buigen naar een zacht binnenglijden. (...) Op het donsachtige oppervlak van wattine, dat aandoet als een pak frisgevallen sneeuw en connotaties oproept van de lichtheid van vloeipapier, zwieren agglomeraties van vlekken, bollen, vegen en stippen vrolijk en melodieus in het rond. In pure, heldere kleuren tasten ze het polyestervlak af en verlenen ongeziene elementen die er altijd al waren terloopse zichtbaarheid: golvende ribbeltjes, groeven en plooiingen. De achtergrond waartegen dit lichtvoetige schouwspel zich afspeelt, is niet het zuivere wit van canvas, maar licht op zachte wijze op in pastelachtige tinten die afstralen van een laag textiel die achter de dons verscholen is. Cordenier behandelde voor- en achterkant van de wattine met spuitbussen alvorens deze op te spannen. Het maakt de werken hoogst ongrijpbaar in hun dynamiek. Er gaat iets ontzettend oorspronkelijk en onschuldigs uit van deze werken, die Cordenier zelf liefst omschrijft als “atmosferen”. Atmosferen die in hun lumineuze ijlheid aanspraak maken op het gemoed, de beleving, de intuïtie boven het verstand.” (Grete Simkuté)