Sarah De Vos creëert schilderkunstige beelden die een verleidelijke schoonheid bezitten en tegelijk kritische reflecties oproepen over onze omgang met beelden, in een maatschappij die door beelden overspoeld wordt. Ze vertrekt altijd van fotografisch of filmisch materiaal, dat ze zelf produceert of van het internet haalt en vervolgens meestal digitaal bewerkt, vooraleer het schilderkunstig af te tasten.

Over het schilderij in deze tentoonstelling schreef ze: “De schaduw van een zwaluw, de schaduw van handen. Het spel dat vaak terugkeert in mijn werk. Het schilderij als een idee van iets. Een beeld van een realiteit. Lichtspel van verf. En uiteraard handen.”

En over het keramische nest: “De hele architectuur van de galerij wordt een sokkel voor de sculptuur. Een venusheuvel in een degradé naar de kleurtonaliteiten die ik hanteer in mijn schilderijen. De zwaluw is net klaar met het maken van zijn nest, de onderkant is al droog en de donker- der kleur van boven geeft aan dat de aarde nog wat nat is.”

Om te besluiten:
“Volgens het bijgeloof brengen zwaluwen geluk: ‘Daar waar een zwaluw zijn nest bouwt, zal voorspoed heersen en zal de bliksem niet inslaan.’”

Sarah De Vos’ schilderijen zijn met elkaar verbonden zoals de nummers van een muziekalbum, ze dompelen de bezoeker onder in een bepaalde thematiek en sfeer. Centrale thema’s in dit album zijn vervorming, verleiding, metamorfose, vervreemding.

De Vos creëert schilderkunstige beelden die een verleidelijke schoonheid bezitten en tegelijk kritische reflecties oproepen over onze omgang met beelden, in een maatschappij die door beelden overspoeld wordt. Ze vertrekt altijd van fotografisch of filmisch materiaal, dat ze zelf produceert of van het internet haalt en vervolgens meestal digitaal bewerkt, vooraleer het schilderkunstig af te tasten.

Centraal in de tentoonstelling bevindt zich Tutorial, een werk bestaande uit acht schilderijen. Het is gebaseerd op een YouTube-filmpje waarin het maquilleren van een oog gedemonstreerd wordt. In alle werken van deze tentoonstelling vinden we motieven of aspecten terug die we ook in Tutorial aantreffen. Zo bijvoorbeeld het grote belang van cadrage, of een zekere vervloeiing tussen het menselijke en het dierlijke.

In de kleinste ruimte komt een portret van een zwaar geschminkt gezicht te hangen tegenover een spiegelend werk. Het portret is tot stand gekomen toen de kunstenares in die folie de reflectie van een kort daarvoor gerealiseerd portret bekeek, en naschilderde.

Sarah De Vos creëert beelden die een verleidelijke schoonheid bezitten, en tegelijk kritische reflecties over onze omgang met beelden oproepen. Gedurende een zekere periode heeft dit De Vos ertoe geleid op (de achterkant van) glas te schilderen – een techniek die traditioneel ‘églomisé' genoemd wordt. Recenter werk is op houten panelen geschilderd, waarbij de verflaag uiteindelijk afgesloten wordt met een epoxylaag. Zo zijn als het ware donkere spiegels ontstaan, waarin onze eigen reflectie onvermijdelijk een rol speelt in de waarneming van het beeld. Dit is een subtiele verwijzing naar de alomtegenwoordigheid van smartphone of tablet in onze dagelijkse levens.

In Emergent presenteert De Vos een triptiek waarin hetzelfde beeld in diverse kleurtonen op glas nageschilderd werd. Zoals vaak in dit oeuvre bezitten deze ‘all-over’-beelden, die een oeverloosheid evoceren, een zekere ambivalentie: bevinden we ons op volle zee, of veeleer boven de wolken? Daarnaast verschijnen twee voorstellingen van handen die enige herkenning kunnen oproepen. In het ene beeld uit de Hitchcock-film Vertigo wijst een personage naar een bepaalde jaarring op de doorsnede van een boomstam, om zodoende haar eigen leeftijd aan te duiden. De tweede voorstelling imiteert een fragment uit een zeventiende-eeuws schilderij van Caravaggio, waarin de levenslijn van een hand gelezen wordt. Sarah De Vos verkent mogelijkheden om tijd in een geschilderd beeld op te nemen of weer te geven. In een wereld overstelpt met vlug te consumeren beelden, gaat ze, aan de hand van de act van het schilderen, op zoek naar de ervaring – zeg maar de herovering – van la durée in het kijken naar een beeld. Ook al lijkt het afgebeelde zich als een dood en gefixeerd insect achter glas te bevinden.

Niet zelden schildert De Vos een beeld van een beeld van een beeld. Zoals: een geschilderde afbeelding – die de indruk kan geven een foto te zijn – van een foto van een bos bloemen; of betreft het een schilderij van een foto van een stuk stof waarop gestileerde weergaves van bloemen geprint zijn? Net zoals De Vos zichzelf de ogenschijnlijk onmogelijke opdracht geeft om in het vluchtige beeld tijdsduur op te roepen, streeft ze ernaar om, bijvoorbeeld via de geschilderde weergave van een oosters uit- ziend tapijt of een wollen deken, in een wereld van glazen schermen de tactiele kwaliteiten van de onmiddellijke omgeving te herontdekken.