De commodes die opgesteld staan in Emergent zijn geen bestaande modellen van meubelstukken noch kopieën daarvan. Ze functioneren binnen het werk Folklore (Jos/Benoît/René) van Stefaan Dheedene (°1975) enkel als een sokkel voor drie banale stereo-installaties. Verder hebben deze objecten geen gebruiksfunctie. De lades líjken enkel op lades, maar openen niet, de schuifdeuren evenmin. De relatie tussen gelijkenis en verschil komt frequent voor in het oeuvre van de kunstenaar. Enerzijds worden dergelijke kasten en stereo-installaties ontworpen op basis van functionaliteit, anderzijds hernemen ze in dit geval hun decoratieve waarde door hun hoge herkenbaarheidsfactor. De geluidsfragmenten doorbreken dan weer deze herkenbaarheid. Ze zijn als het ware ‘onttrokken’ aan liederen uit de Democratische Republiek Congo, die Dheedene ontleende uit de collectie van het Africa Museum in Tervuren. Deze liederen werden digitaal gefragmenteerd en gereduceerd, waardoor een soort ‘muzak’ ontstaan is. Muzak is van oorsprong een muzieksoort die de productiviteit moest verbeteren of een gevoel van welbehagen moest oproepen. Behaaglijkheid is niet waar de kunstenaar naar streeft. Bij zijn reducties nam de kunstenaar een gangbaar classificatiesysteem in de biologie als voorbeeld, namelijk de relatie tussen een (stukje van een) specimen en de hele plantensoort die door dit extreem gereduceerde monster of staal vertegenwoordigd wordt. De geluidsfragmenten zijn zo op elkaar afgestemd, dat ze niet of amper ritmes of melodieën genereren.

In 6 leçons pour la société industrielle toont Stefaan Dheedene zes afgedankte elektronische apparaten uit eigen bezit. De wijze waarop ze afgebeeld zijn, is gelijkaardig aan de advertenties waarin ze oorspronkelijk aangeprezen zijn. Maar ze vertonen duidelijke sporen van gebruik of slijtage.De beelden worden vergezeld van Afrikaanse spreekwoorden, die begin 20ste eeuw verzameld en opgetekend werden in het toenmalige Belgisch Congo.

Parrot Stand is een uit het geheugen nagemaakte papegaaienstandaard. De papegaai imiteert, volkomen  onschuldig, klanken uit zijn omgeving zonder er iets van te begrijpen. Dit zou kunnen doorgaan voor het ideaalbeeld van een bepaald type kunstenaar, die volkomen onbevooroordeeld, als een externe observator, de uiterlijke vormen van de wereld in lege tekens giet.