Het minste wat van de sculpturale installatie van Lucie Renneboog gezegd kan worden, is dat deze een prominente aanwezigheid is in de galerie. Met Okay, okay it’s not a masterpiece, but it itches creëert de kunstenaar een buitengewone situatie. Wat lijkt op een exponentiële maquette, blijkt op geen enkele manier twijfel uit te drukken of een poging te ondernemen de toeschouwer te willen ‘overtuigen’ van iets. Dankzij dit ‘lijken op’ krijgen we nochtans toegang tot het werk. Alle elementen uit de installatie verwijzen naar iets maar zijn het niet. Via landschappelijke en architecturale visuele verbanden wordt de toeschouwer toegelaten tot het werk, maar meteen met de neus op het feit gedrukt dat hij/zij slechts te maken heeft met een imitatie van iets wat niet te duiden is. Op geen enkele manier is deze imitatie echter vals of heeft ze slechte intenties, ze is immers schaamteloos zichzelf. Door bijvoorbeeld de lichtheid van materialen sluit Renneboog bepaalde ingangswegen ook weer af door het duidelijke niet-zijn of zelfs het niet-willen-zijn. In bepaalde facetten van de traditie van de beeldhouwkunst determineert het fysieke gewicht mede het spreekwoordelijk gewicht. De echo’s van traditie en geschiedenis zijn zeker nog aanwezig in dit werk, maar het gebruikte piepschuim, vilt en de her en der toegebrachte plaaster tonen een regelrechte weigering van bepaalde principes, waaronder het belang van het gewicht.

Op humoristische wijze vraagt Renneboog dan toch de ernst van de kijker door middel van de aanzienlijke omvang van haar installatie. Met masterpiece verwijst ze wellicht eerder naar meesterwerken uit de kunstgeschiedenis, dan dat ze haar eigen werk of de kwaliteiten daarvan zou ontkennen. Op vele vlakken vertoont het werk een grote weerbarstigheid. Het lijkt te willen verwijzen naar een deel van de realiteit maar het blijft moeilijk te achterhalen aan welk deel daarvan het ons dan wil doen herinneren. Het sputtert enigzins tegen, maar het piept wel, het schuimt ook, en het jeukt inderdaad.