Zoekend naar een steeds grotere stilering vanuit de Nieuwe figuratie, combineerde Raoul De Keyser (°1930) de veelsoortige afbakening van lijnen in het werk van Barnett Newman met de speelse ongrijpbaarheid van kunstenaars als Blinky Palermo en een onvermoeibaar uitproberen van verschillende soorten doek en verf. Het doel was een lichtvoetige elegantie, het parcours moest stroef zijn.

De overeenkomst met het werk van Joris Ghekiere berust in de eerste plaats in het opzoeken en nadien trachten te overwinnen van weerbarstigheid. ‘Veel van mijn schilderijen,’ vertelde De Keyser mij in 2009, ‘zijn een oefening in moeizaam schilderen, een aanzuiveren van lijnen of vlakken. Vroeger had ik een buurman die de witte lijnen op het voetbalveld aanbracht. Hij deed dat nog met een emmer en een kwast. Tijdens het schilderen moest hij zich soms herpakken, omdat het weerbarstige gras zich verzette... Ik heb ook altijd gezocht naar vormen van weerbarstigheid. Wat is technisch kunnen? Het overcrossen van daar naar daar. Sommigen doen dat zo rechtlijnig mogelijk, een ander doet dat al walsend...’

Tekst: Hans Theys