In het werk van Walter Swennen (°1946) komen veel verschillende invloeden samen: jazzmuziek, filosofie, literatuur, concrete poëzie (Bob Cobbing), comic books (Brick Bradford), Système D, het kleurgebruik van Mondriaan, de kleurvelden en de vlakke schilderijen van de abstract expressionisten, het paletmes van Claire Fontaine en een oneigenlijk gebruik van poetsgerief.

Op louter schilderkunstig vlak, en uiteindelijk is dit het enige dat er voor Swennen toe doet, speelt hij met de mogelijkheid al dan niet een ‘picturale ruimte’ op te roepen door het naast elkaar plaatsen van verschillende vormen van kleurgebruik en verfbehandeling. Hier ontmoet zijn werk dat van Ghekiere, omdat beide kunstenaars toveren met plaatsverwisselingen tussen voor- en achtergrond. De grondtoon van Swennens werk is weemoedig, maar hij moduleert die weemoed op een manier die hij pneumatisch noemt, naar analogie met de leer der humeuren, waar je zwarte gal en andere zware aarde-elementen verjaagt met ademruimte. De boventoon van zijn werk is militant, verwant aan het ‘teveel woorden’ van Chief Joseph: een kunstwerk ontleent zijn bestaansrecht niet aan een duiding door derden, maar aan het feit dat het door een kunstenaar is gemaakt. Het kunstwerk is soeverein.

Tekst: Hans Theys