Het werk van Luc Tuymans (°1956) komt voort uit een stugge zwaarmoedigheid of spookachtige dreiging, maar hij reageert hierop door schilderijen te maken die zo mogelijk nog dreigender, harder en tegelijk ongrijpbaarder zijn dan de monsters die opdoemen uit de schaduwen naast de overgordijnen, uit de onwrikbare aanwezigheid van voorwerpen en uit de wreedheid van sommige mensen die macht over ons hebben.

In Tuymans’ oeuvre worden voorwerpen, gebouwen en machtsfiguren weg geschilderd door hun langzame verschijnen te bevriezen in een overbelicht, broos bestaan als wankel beeld. Tuymans weeft schilderijen die dit fragiele verschijnen een lichaam geven, maar het ook overstijgen door zelf voorwerp te zijn, zij het zo doorzichtig mogelijk. Hier is weinig plaats voor humor en relativering. Het gaat om een krachtmeting, om een titanenstrijd, die moet uitwijzen op hoeveel ademruimte en vrijheid een kind recht heeft. Boudewijn heeft geen gezicht. Zijn uniform is onbestaande. Bril en schaduw moeten een aanwezigheid oproepen. Zijn hand is krachteloos, zijn scepter valt uiteen. Hij is licht geworden en schilderij.

Tekst: Hans Theys