Ronald Ophuis (°1968) probeert, op een andere manier dan Tuymans, stelling te nemen in een wereld waar onmenselijkheid en politieke wreedheid hun consistentie lijken te verliezen in een onwerkelijk spiegelpaleis van nietszeggende foto’s, krachteloze persberichten en een wereldvreemd cultuurcircus. Zijn schilderijen opladend met eigen ervaringen en studiereizen, een rijkgeschakeerde verfhuid en een voortgaand gesprek met de kunstgeschiedenis, tracht Ophuis resistente herinneringsbeelden te maken voor slachtoffers, maar ook voor ons, met onze flauwe verbeeldingskracht en ons machteloos geheugen.

We vinden in Ophuis’ werk een omgang met een diepe ontroering over de dingen en de gebeurtenissen. In zijn recente soloshow in Amsterdam was een groot schilderij te zien dat gestalte gaf aan een theatergebeuren dat door Primo Levi wordt beschreven in Het respijt, maar ook schilderijen die tot voorwerp geworden voorstellingen waren van menselijke resten in een Iraaks massagraf, politieke gevangenen in Egypte, de nachtelijke duisternis die opdoemt uit de diepte van een koeienstal en veldbloemen die groeien op verstoorde grond of massagraven.

Tekst : Hans Theys