De schilderijen en sculpturen van Felix De Clercq (°1997) worden gekenmerkt door een schijnbaar stroeve en knullige factuur, waarbij in de schilderijen vooral de vereenvoudigde, sublieme weergave van weerkaatst licht opvalt. Inhoudelijk spreken zijn taferelen van een grote tederheid en een jongensachtige zin voor avontuur en romantiek. Als een tempel gewijd aan de kwetsbaarheid staan deze werken voor ons, als stille veroveringen ook.

Een jongen die op een zolderkamer languit op bed ligt, kijkend naar het licht dat binnenvalt door het dakraam; een roerloos echtpaar, naast elkaar op een tweezitsbank; twee jongens die zich omkleden in de kleedkamer van een gymzaal (terwijl achter hen een jongen een douche neemt); moeder en zoon in een rijdende auto met op de achtergrond een duister maïsveld; de lievelingssieraden van de moeder; een spannende walvisvangst met de overdag zonderling verlichte kajuit van de kapitein. En in al deze schilderijen een wonderlijk eenvoudige suggestie van licht en volume, waarbij het licht bijna tastbaar de vorm aanneemt van gesmeerde verf, van een gerimpeld kleurvlak.

Tekst: Hans Theys