De zijsprongen die Sam Samiee van de schilderkunst naar ruimtelijk werk maakt, duiden op geen enkele manier op schilderscynisme. De schilderkunst hoeft zichzelf namelijk niet te beperken. Samiee durft het aan om tegen conventionele opvattingen over schoonheid en kunde in te gaan. Zijn graffiti-schriftuur baseert zich bijvoorbeeld niet op bestaande technieken. Paradoxaal genoeg schuilt in zijn anti-virtuositeit net een kracht én een kwetsbaarheid. Zo’n kwetsbaarheid is toch schoon? Samiees je-m’en-foutisme is bijgevolg niet cynisch maar komt voort uit een geweldig schildersplezier. Een installatie van Samiee zal bovendien altijd op een schilderij lijken, maar deze wordt dan als het ware bekeken vanuit een soort prisma, waarvan de vlakken bestaan uit ideeën, verbanden en noties van tijd en ruimte. Sommige aspecten van het werk komen overeen met gedeelde ervaringen, herinneringen of handelingen. Zo eigent Samiee, die van Iraanse origine is, zich onder andere het weven van Perzische tapijten toe via het medium van de verf. Van oorsprong is dit weven een vrouwenambacht en het ritme van de actie blijft zichtbaar. Het werk is niet wars van enige vorm van weemoed maar blijft tegelijk speels. Hierin schuilt Samiees fijngevoelige poëzie. Zijn extended paintings zijn niet enkel het gevolg van een rigide geconstrueerd proces rond vorm, materiaal en hun respectievelijke limieten. Zij vormen feestelijke werelden die draaien rond meervoudige perspectieven. Mogelijke herkenningspunten maken deel uit van circulaire bewegingen in de tijd, zonder begin noch einde of duidelijke richting.