In haar artistieke praktijk vertrekt Rebekka Löffler vanuit de tekeningen. Ze doen enigszins denken aan microscopische beelden van biologische entiteiten. Ze laten een ‘schriftuur’ zien, een soort pre-symbolische, intuïtieve ‘taal’, waarin heel elementaire indrukken, ervarigen, emoties een neerslag vinden. De schilderijen worden meer geleidelijk – maar gestadig – opgebouwd: ze vertonen een complexe structuur van min of meer transparante lagen. Elk schilderij wordt gekenmerkt door een ‘all-over structure’: ‘entiteiten’ zweven of drijven in een schijnbaar oeverloos ‘veld’. Terwijl die elementen zelf soms diepte vertonen – hetzij door een lineair perspectief, hetzij door heel zachte ‘dégradés’ van licht en schaduw, bezitten die ‘velden’ geen peilbare, meetbare diepte. Wat we te zien krijgen, is vaak ondefinieerbaar, maar doet soms vaag denken aan beeldvorming in wetenschap en technologie. Löffler maakt alleen gebruik van penseel, verf en doek, maar haar schilderijen verhouden zich onmiskenbaar tot een wereld waarin digitale beelden aan een oneindige snelheid circuleren over een wereldwijd web. Het is precies in dat spanningsveld, tussen die onophoudelijke,
ongrijpbare stroom van beelden enerzijds, en de eigen, concrete lichamelijkheid anderzijds, dat dit werk ‘dialectisch’ tot stand komt, als een soort interne dialoog, een innerlijke ruimte, zoals Martin Germann recent schreef.