Met een aanstekelijke onbevangenheid laat Hilde Overbergh zich op sleeptouw nemen door de restanten, stoffen, dingen, materialen die ze rond zich aantreft, én door de waaier aan mogelijke werkzaamheden waarin deze attributen zich laten assembleren, verbinden, stapelen, vervlechten, aaneenrijgen tot veelvormige constellaties.

De titel van Overberghs solotentoonstelling, blad-steen-schaar, verwijst naar het speelse aspect van dit oeuvre, naar het experimentele plezier waarmee heel diverse objecten, materialen of handelingen gecombineerd worden. En tevens naar de magie van het moment waarin een onvoorziene ontmoeting tussen ding, materiaal of handeling plaatsvindt.

Ook wanneer Hilde Overberghs werk zich af- speelt in een duidelijk afgebakend, tweedimensionaal, aan een wand gepresenteerd vlak, dan blijven de letterlijke bestanddelen waaruit het bestaat – de materialen - en de manier waar- op het geconstrueerd is – zoals de letterlijke, schilderkunstige gelaagdheid van het werk - hun rol spelen in de ervaring en waarneming van de toeschouwer. Zie, bijvoorbeeld, de reeks werken die, in de achtergrond, een min of meer herkenbare voorstelling laten zien. Waarbij een amorf ogende ‘klets verf’, of juist een ‘lege’ negatiefvorm, als het ware plompverloren midden in het beeldvlak achtergelaten, het zicht op
die voorstelling grotendeels ontneemt. Zo krijg je een diepte die door de letterlijke gelaagdheid van het schilderij wordt opgeroepen. Een diepte waarin het werk een geheim bewaart en dus een autonomie opeist ten aanzien van de kijker. Tegelijk wordt de letterlijke vlakheid van het schilderij benadrukt. De letterlijkheid én dubbelzinnigheid die een schilderij zo tezelfdertijd verkrijgt: heerlijk! Omgekeerd, wanneer haar werk radicaal de concrete ruimte van het atelier of de tentoonstelling opzoekt, blijft het, altijd om een kunst gaan die zich in een vlak afspeelt: een vlak dat gevouwen, geplooid, gebogen, verzaagd, bedekt, geverfd, gezeefdrukt, geschuurd, gekleefd, doorboord, versneden, gebroken is.