De serie Dikke Vrienden bouwt verder op het project Quatre Mains / Zonder Handen, dat de eer- ste solo-presentatie was van Stephanie Lamoline. “Dit project ontstond uit de leegte die de dood van mijn vader achterliet. Diezelfde desolaatheid genereerde een nieuwe alomtegenwoordigheid in de vorm van een steen in piepschuim,” zegt de kunstenaar hier zelf over.
“Experimenteren met perceptie, foto’s hergebruiken, kopiëren of opnieuw fotograferen en aan kleine picturale ingrepen onderwerpen, de context van mijn onderwerp verschuiven, etc. Het zijn allemaal manieren waarmee ik probeer de materialiteit van een beeld te vergroten en een idee van ruimtelijkheid op te roepen. Omdat ik snel en intuïtief werk, zijn de noties van tijd en controle prominent aanwezig. Is het mogelijk om fotografie te gebruiken om de essentie van deze flow vast te leggen? Kan het proces van beelden maken net zo belangrijk zijn als het uiteindelijke resultaat?”

Lamoline is in staat om de dingen op een nuchtere, niet-sentimentele manier te tonen. Dit komt deels doordat de beelden bij een eerste lezing een steriele, digitaal gemanipuleerde indruk geven. Hier is echter niets gemanipuleerd, alleen geënsceneerd. Kleine imperfecties blijven zichtbaar als tegenhangers van die steriliteit. Ze zorgen voor een lichtvoetige, humoristische noot. Dit zijn hedendaagse stillevens.

Toen Stephanie Lamoline na het overlijden van haar vader in zijn oude huis 36 polaroids vond, die hij als ingenieur op bouwplaatsen genomen had, realiseerde zij zich dat ze zijn manier van kijken geërfd heeft. Dit vormde de aanzet voor een visuele dialoog, waarbij Lamoline objecten fotografeerde die ze in het huis aantrof. Via haar specifieke fotografische benadering reageert ze op de gevonden objecten. Iets wat aanvankelijk start als de verwerking van een individuele, levensveranderende gebeurtenis, wordt open en universeel. 
Het waren zijn objecten, ze werden van haar en worden beetje bij beetje van ons.

Lamoline is in staat om de dingen op een nuchtere, niet-sentimentele manier te tonen. Dit komt deels doordat de beelden bij een eerste lezing een steriele, digitaal gemanipuleerde indruk geven. Hier is echter niets gemanipuleerd, alleen geënsceneerd. Kleine imperfecties blijven zichtbaar als tegenhangers van die steriliteit. Ze zorgen voor een lichtvoetige, humoristische noot. Dit zijn hedendaagse stillevens. Als een taxidermist zet de kunstenaar objecten op, die ze conserveert met de blik naar de toekomst gericht.

Dit fotografische parcours werd gebundeld in het boek Quatre Mains / Zonder Handen, waarin de dialoog verder ontwikkeld wordt, met links weergaves van de originele polaroids, en rechts Lamolines beelden.