Aambeeld schieten was ooit een gebruik onder Amerikaanse pioniers om speciale evenementen te vieren of aan te kondigen. Twee aambeelden werden met buskruit ertussen op elkaar geplaatst. Aangestoken door een lont kon het bovenste aambeeld tot wel 200 meter hoog geschoten worden.

Het vliegende aambeeld van Joost Pauwaert is een aankondiging noch een viering. Het is de kunstenaar vooral te doen om het ding en het mechanisme zelf. Hij voelt zich aangetrokken tot fenomenen als geweld en gevaar, en tot de schoonheid die daarmee gepaard gaat. Wat ontbreekt, is het moraliserende aspect. ‘Goeien’ noch ‘slechten’ krijgen een rol toebedeeld. Pauwaert is ook niet op zoek naar een verklaring van het principe van geweld.

Er ligt een zekere evidentie en onweerstaanbaarheid in het maakproces zelf. Deze kunstenaar experimenteert met zowel gecontroleerde als ongecontroleerde bewegingen en mechanismen. Dat is niet zonder gevaar. De schoonheid ligt evenwel niet alleen in het beoogde succes, maar ook in de mogelijkheid, de kans op zich.

Het aluminium projectiel is geïnspireerd op de V1, ontworpen door de Duitsers in WOII. Deze werden gelanceerd vanaf een soort katapultinstallatie: de Abschussrampe. De stiekeme hoop om dit aambeeld te lanceren, overvalt ons alsof het onze eigen aantrekking tot het buitensporige illustreert.