Het werk van Stefan Nikolaev wordt nu en dan omschreven als een soort kapitalistisch realisme. In het hart van de galerie toont hij hier zowat letterlijk enkele voorbeelden van: taartdiagrammen als wandsculpturen. Deze actie om van een oorspronkelijk plat gegeven, dat enkel op papier of digitaal een functie heeft, een sculpturale uitvergroting te maken, lijkt volkomen nutteloos. Er is bovendien geen legende aanwezig die het diagram inhoudelijk ondersteunt. Het mysterie wordt enigszins ontrafeld via titels als Dreamworks en Testament, die suggereren dat de diagrammen iets meten met betrekking tot dromen of de dood.

Met Business, Model, Sculpture benadrukt de kunstenaar op ironische wijze de kapitalistische zijde van zijn oeuvre. De meeste van zijn werken worden in een ambachtelijk atelier in Sofia geproduceerd. Op een dag zag hij hoe de werkmannen op het punt stonden een oude werkbank te verbranden. Hij redde het ding van zijn onfortuinlijke lot en besloot het in brons te laten gieten. Zo betrok Nikolaev de werkmannen niet alleen in het auteurschap van de kunstenaar, maar bombardeerde hij hun arbeid via de titel van het werk tot een commerciële business. Enerzijds liet hij ze toe in zijn kunstenaarschap, anderzijds ontkende hij de hunne. 

Midden in de ruimte staat er een klein, gebukt creatuur. I Hate America and America Hates me is een directe verwijzing naar de performance van Joseph Beuys uit 1974. Daarin liet Beuys zich drie dagen, gedurende acht uur per dag, opsluiten in een galerie met een levende coyote. Nikolaevs figuur heeft hetzelfde silhouet als Beuys tijdens diens performance, gehuld in een vilten deken. Verder heeft deze coyote niets gemeen met het werk van Beuys. Het is een cartoon-figuurtje dat net zo aimabel als tragisch is. 

(fragment uit bezoekersgids)