Victoria Palacios (°1992) drukt zich uit in diverse media van performances over installaties, sculpturen en geluidswerken. Hoewel ze vaak vooral wordt beschouwd als schilder, ziet ze zichzelf in de eerste plaats als muzikant en performancekunstenaar. Haar inspiratie haalt ze dan ook eerder uit theater en performance dan uit beeldende kunst. Elementen uit haar performances voeden haar schilderijen en omgekeerd. Haar schilderijen worden bevolkt door een bont gezelschap van clowns en harlekijns met een terugkerend assortiment muziekinstrumenten dat gaat van doedelzakken en harpen over piano’s. Soms laat Palacios eenzelfde personage terugkeren in een ander schilderij, zoals een acteur die verschillende rollen speelt. Ze ziet zichzelf dan ook als een verhalenverteller of een regisseur in een door haar bedacht universum. De manier waarop ze haar personages, thema’s en motieven herneemt heeft haast iets obsessioneel. Het zijn personages die haar lijken te volgen, als in een nare droom. Het heeft wellicht ook iets psychoanalytisch, aangezien haar vader zelf een clown was.

(fragment uit tekst Sam Steverlynck)