Nouadhibou, een kustplaats in het noorden van Mauretanië, vervult in het recente oeuvre van Marie Cloquet een krachtige metaforische rol: tal van beelden, motieven, grote en kleine geschiedenissen die voor de kunstenares van belang zijn, komen op een verdichte wijze samen in deze merkwaardige plek. Net als De Moeren betreft het een grensgebied, waar zich verzamelt wat weg van het centrum gedreven is. De wateren voor de kust van Nouadhibou hebben in het voorbije decennium letterlijk als vuilbak van de internationale scheepvaart gediend. Rederijen lieten er hun afgedankte schepen achter. Het is tevens een plaats waar vluchtelingen van diverse oorsprong aanspoelen vooraleer ze de overtocht naar Europa wagen. Sporen van het (neo)kolonialisme zijn er aanwezig in de ruïne van een voormalige Franse kazerne. Marie Cloquet heeft daar in de voorbije jaren zowel analoge als digitale foto’s gemaakt. Een selectie is afgedrukt op tekenpapier, vervolgens verknipt. Die beeldfragmenten zijn aan of over elkaar gekleefd en aan elkaar geschilderd met waterverf. Zo creëert Cloquet monumentale, imaginaire landschappen. Enerzijds verwerken die onverbloemd de verroeste en verhakkelde ‘rest’ van de ogenschijnlijk naadloze en grenzeloze wereld van het globale transport. Anderzijds sluimert onder de huid van deze bricolages de belofte van het andere of het mogelijke.