Ongeveer een jaar geleden presenteerde Wesley Meuris de solotentoonstelling Verticality in Annie Gentils Gallery – een nieuw en belangrijk hoofdstuk in zijn carrière -, met in het verlengde daarvan ook een gelijknamige publicatie.
Meuris neemt al vele jaren de rol aan van een soort kunstenaar-antropoloog, die met een analytische blik de vele middelen, systemen, objecten – ‘mallen’ - beschouwt, waarvan de vroeg-21ste-eeuwse mens zich bedient om zich te verhouden tot de omgevende wereld: om deze te observeren, begrijpen, veroveren, verwerken, communiceren. Een belangrijk thema in de voorbije jaren was de globalisering van het kunstbedrijf – hoe het kunstbedrijf, in het spoor van onder andere imperiale machten, religies en multinationals, de globe wist te veroveren. Na deze omvattende horizontale beweging, presenteert Verticality het toenemende belang van de blik vanuit de ruimte op onszelf en onze planeet en, omgekeerd, de blik op de ruimte door middel van hoogtechnologische apparatuur. In tekeningen, sculpturen, reliëfs en diagram- men onderkennen we Meuris’ typerende ‘esthetiek van de heldere lijn’, die ons niettemin confronteert met de verregaande abstractie en vreemdheid van satellieten of schakelborden.

De suggestieve titels en performante beelden van Wesley Meuris’ posters prijzen fictieve gebeurtenissen aan. Het tekstmateriaal is gesprokkeld uit bestaande publiciteitscampagnes. Parallel aan de rest van de commerciële wereld heeft de kunstmarkt zich vandaag ontwikkeld tot een wereldomspannende activiteit. Ook de musea doen hard hun best om bij te benen. In zijn Foundation for Exhibiting Art and Knowledge, afgekort FEAK, trekt Wesley Meuris de wetmatigheden van de globale kunstwereld tot haar uiterste consequenties door. Deze foundation is erop gericht om alle aspecten van kunst en kennis tot gestandaardiseerde, gecodificeerde en verhandelbare eenheden te verwerken. Zo schijnt FEAK tegemoet te komen aan het verlangen om de hele wereld tot een welomschreven object van kunst en kennis te maken. Wesley Meuris beoefent daartoe een esthetiek van de heldere lijn, de scherp gedefinieerde vorm, in de traditie van Ingres of Magritte. Net als bij Magritte zijn de objecten die Meuris maakt of afbeeldt ons al te zeer vertrouwd. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Tot je als kijker begint te beseffen dat dit schijnbaar kraakheldere, transparante universum uit niets anders dan die lijnen en vormen bestaat – niets dan een oppervlak.