In het œuvre van Isa Melsheimer (1968) speelt architectuur een centrale rol, en meer bepaald de hoogtepunten van het modernisme, vertegenwoordigd door figuren als Le Corbusier en Ludwig Mies van der Rohe. Sinds het beruchte essay Ornament en misdaad van Adolf Loos uit 1908 zijn het ornament en de figuratie in grote mate uit de architectuur verdwenen. Isa Melsheimer verhoudt zich vaak tot die harde, mannelijke wereld van staal, glas, beton of natuursteen. In de moderniteit is het de man die bouwt, beelden schept, kortom de wereld verandert. Vrouwen zijn nagenoeg integraal geweerd uit de Westerse kunstgeschiedenis tussen 1400 en 1960. Als vrouwen al beelden mochten scheppen, dan was het in de vorm van decoratieve motieven, die niet tot stand komen in een geniale pennentrek, maar in dezelfde, ogenschijnlijke simpele, repetitieve handelingen die ook het alledaagse werk binnenshuis kenmerken en die deze binnenwereld uiteindelijk ook niet verlaten. In diverse vormen en materialen bespeelt Isa Melsheimer die clichématige verhoudingen tussen het mannelijke en vrouwelijke, harde en zachte, rationele en vormeloze.