Adam Leech creëert schilderijen en video’s, waarin hij vaak de hedendaagse, westerse mens opvoert. Hij neemt daarbij geen kritisch analyserend of moraliserend standpunt in. Verdoken remmingen of verlangens, de oppervlakkigheid en menselijkheid die onder life style- coderingen schuil gaan, worden via de voice over in zijn video’s of via de vale, giftige of verzadigde kleuren van zijn schilderijen op een dubbelzinnige, gelaagde manier opgeroepen. Zowel in de video’s als de schilderijen speelt lichtwerking dikwijls een cruciale rol. Hier doet de kunstenaar dat letterlijk, door de applicatie van pailletten op zijn doek.

Dikwijls roepen Leech’ werken gemengde gevoelens op. Enerzijds omdat ze moedwillig het tussengebied tussen kunst en kitsch opzoeken. Anderzijds doordat hij een spel met verschillende identiteiten en hun onbestemdheid speelt. Vaak maakt hij gebruik van details uit diverse foto’s om zijn schilderijen op te bouwen. Die meervoudige, collage-achtige oorsprong laat zich ook voelen in het uiteindelijke beeld.

Hoe, als mannelijke kunstenaar, vrouwen voor te stellen? In deze schilderijen drukt Leech zichzelf uit door middel van de vrouwelijke vorm. Tegelijk geeft hij zijn vrouwelijke protagonisten de mogelijkheid om schepper te worden van de eigen vorm en aldus de macht van hem over te nemen.

De schilderijen van Adam Leech zijn overduidelijk een spel: tussen ‘voor’ en ‘achter’, positieve en negatieve ruimtes, dieptes en ondieptes, twee- en drie dimensies, mens, dier of ding. Een spel met de toeschouwer, de ruimte van het schilderij en de figuren erin. “De figuren hebben iets verontrustends,” merkt curator Frank Maes op. “Ze maken dat zowel de virtuele ruimte van het beeld als de toeschouwer zich in een ‘tussen’-toestand bevinden.”

Leech’ schilderijen zijn ook een spel van verschillende identiteiten en hun onbestemdheid.
Zo draagt de figuur Rasta-Poleon drie identiteiten in zich: de rastafari, Napoleon en een vrouwelijke figuur, geconstrueerd uit de vorige twee. “De vrouw kijkt verrast,” zegt de kunstenaar. “Ook voor haar is deze identiteit nieuw. Ze is overduidelijk een constructie, uit papier gesneden.” “Of een trompe-l’oeil op papier,” suggereert de curator. Ondanks haar kunstmatig karakter, straalt de figuur een zekere sympathie uit. Ze biedt de toeschouwer de mogelijkheid haar, als een vrouw van vlees en bloed, in de ogen te kijken .

Deze reeks schilderijen is voornamelijk bevolkt door vrouwen. Zo omarmt Adam Leech een hardnekkige problematiek, waar hij al zijn hele loopbaan mee worstelt: hoe, als mannelijke kunstenaar, vrouwen te representeren. In deze schilderijen drukt hij zichzelf uit door middel van de vrouwelijke vorm. Tegelijk geeft hij zijn vrouwelijke protagonisten de mogelijkheid om schepper te worden van de eigen vorm en aldus de macht van hem over te nemen.

“Doorgaans resulteren je beelden uit een samenvoeging van details uit foto’s. Is dat hier anders?” vraagt Frank Maes de kunstenaar. Voor dit werk is Leech inderddaad vertrokken van fragmenten uit schilderijen. En dat geeft een ander resultaat. De houding van de figuur wordt er in door bepaald: de manier waarop het hoofd en de nek gedraaid zijn, is overduidelijk een schilderkunstige constructie, want onmogelijk in realiteit. Tegenover dit allegorische schilderij bevindt zich Allegory – Greed – Hebzucht. De geportretteerde dame grijpt het hele schilderij of de hele bundel graan: ze graait naar alles, leeft een leven vol overdaad, “maar wordt tegelijkertijd ziek van haar hebzucht en voelt zich schuldig,” voegt de curator toe. Dezelfde gemengde gevoelens waren bijvoorbeeld de Hollandse Gouden Eeuw niet vreemd, zoals de titel van Simon Schama’s bekende boek Overvloed en onbehagen aangeeft. Een ambiguïteit die ook ons vertrouwd is.

Adam Leech is het meest creatief wanneer hij geïnspireerd is door specifieke mensen, hun dagelijks leven en de gewone dingen in hun huizen. Hij gaat vaak klanten opzoeken bij hen thuis. Samen kiezen ze een specifieke locatie voor het schilderij, vervolgens beginnen ze te discussiëren over mogelijke thema’s en ideeën.

Enerzijds is deze benadering gelijkaardig aan de 18de-eeuwse verhouding tussen patroon en kunstenaar. Anderzijds omvat ze ‘intersubjectieve’, ‘empathische’ ervaring, relationele esthetiek en ‘open’ of ‘vloeibare’ interpretaties – ideeën die vandaag relevanter zijn.

Het effect van deze benadering is een vorm van uitwisseling die:
1) een kunstwerk oplevert dat specifiek voor de klant is;
2) een persoonlijk verhaal genereert over de ervaring van het kunstwerk en het project;
3) economisch zinvol is. Leech ziet zijn project als een vorm van sociaal werk. Zijn prijzen weerspiegelen dat idee.

Wanneer een schilderij af en geïnstalleerd is, nodigt de klant vrienden en familie uit voor zijn onthulling. Deze gebeurtenis kan klein en informeel of groot en extravagant zijn (afhankelijk van de wensen van de klant). Tijdens de onthulling geeft Leech een presentatie, waarin hij de dynamiek van de ervaring en het creatieproces beschrijft.

Hoewel Leech gefocust is op zijn eigen creatieve benadering, is hij zich ook bewust dat YouMe zich positioneert buiten het internationale circuit van de kunstmarkt, die in haar commerciële logica soms perverse trekken begint te vertonen.

Adam Leech creëert schilderijen en video’s met een verhalende inslag. De protagonisten van deze verhalen zijn meestal archetypische bewoners van ‘the American suburbia’, waar wij via menige film of televisieserie zo innig mee vertrouwd zijn. Ze houden zich bij voorkeur onledig met shopping, parties en interior design: de esthetisering van het alledaagse. Leech neemt daarbij geen afstandelijk, kritisch analyserend of moraliserend standpunt in, maar presenteert deze wereld, gedragen door de illusie van een grenzeloze harmonie, eerder van binnenuit. Verdoken remmingen of verlangens, de oppervlakkigheid maar ook de menselijkheid die onder de life style-coderingen schuil gaan, worden via de voice over in zijn video’s of de vale kleuren van zijn schilderijen op een dubbelzinnige, gelaagde manier opgeroepen. Zowel in de videoprojectie Silverleaf als in de gepresenteerde schilderijen Flood en Interior (light from below) speelt de lichtwerking een cruciale rol. In het eerste schilderij neemt het licht, geproduceerd door drie zogenaamde ‘floodlights’, een plastische, spookachtige vorm aan. In het tweede, kleinere werk lijkt het afgebeelde personage bijna op te gaan in de opwaartse stroom van gekleurde lichtfacetten. Misschien verbeeldt dit een stille hunkering naar een onmogelijke verlossing.