Op uitnodiging van Emergent stelde Hans Theys in 2020 een overzichtstentoonstelling samen rond het oeuvre van Joris Ghekiere. Hij plaatste werken van een jongere generatie kunstenaars naast de werken van Ghekiere en creëerde daarmee een spannend geheel. In onze bezoekersgids schreef hij het volgende:

“Het werk van Ghekiere lijkt voort te komen uit een duister levensgevoel, dat op een dansante manier omarmd, geknecht of overstegen wordt. We zien een kunstenaar aan het werk die verbeten terugvecht en een plaats voor de eigen gevoeligheid opeist. Hij doet dat natuurlijk door de keuze van zijn onderwerpen, maar ook en vooral doorheen een zoektocht naar een eigen schilderkunstige benadering. (...)

In het hele oeuvre zien we deze pendelbeweging tussen het met de kwast samengestelde schilderij en het zoeken en vinden van technische oplossingen om soortgelijke effecten te bekomen. Het verrassende en boeiende aan zijn werk is dat het altijd een soort van stroefheid behoudt, die alleen maar gewild kan zijn. Altijd zoekt zijn werk de grens op van het onaffe, het koppige, het weerbarstige, als berichtte het over de avonturen van een demiurg die te maken krijgt met een onhandelbare, zwarte materie, die zich niet probleemloos laat plooien naar licht en lucht.”

‘Maybe Tomorrow’, zo luidt het opschrift op een schilderij van Joris Ghekiere. Nu is morgen gekomen en plaatsen we zijn werk niet alleen naast dat van tijdgenoten, maar ook naast dat van mensen die pas uit het ei zijn gekropen en op een frisse manier een gesprek aanknopen met zijn oeuvre. Toen ik werd uitgenodigd een tentoonstelling rond Ghekieres werk samen te stellen, was ik blij, omdat dit mij een nieuwe gelegenheid bood kennis te maken met een oeuvre dat altijd gewaardeerd is door schilders en daarom onze aandacht verdient.

Het werk van Ghekiere lijkt voort te komen uit een duister levensgevoel, dat op een dansante manier omarmd, geknecht of overstegen wordt. We zien een kunstenaar aan het werk die verbeten terugvecht en een plaats voor de eigen gevoeligheid opeist. Hij doet dat natuurlijk door de keuze van zijn onderwerpen, maar ook en vooral doorheen een zoektocht naar een eigen schilderkunstige benadering, die we het best kunnen appreciëren in de eerste zaal na de trappen, waar we een schilderij uit zijn bekendste reeks kunnen vergelijken met een allereerste, met penseel geschilderde versie. Het gaat om de weergave van een bruid in de jaren zestig die, zoals toen gebruikelijk, een foto liet maken van de achterzijde van het hoofd, om later te kunnen zien hoe mooi haar kapsel was op haar huwelijksdag. In de eerste versie wordt dit beeld samengesteld uit talloze, modelerende verfstroken. In de tweede en uiteindelijke versie, bestaat het schilderij uit een donkere achtergrond die na het drogen werd overschilderd met een veelkleurige voorgrond, die vervolgens weer werd verwijderd door de bovenste verflaag opzij te vegen of weg te scheppen met een zwabber of penseel.

In het hele oeuvre van Ghekiere zien we deze pendelbeweging tussen het met de kwast samengestelde schilderij en het zoeken en vinden van technische oplossingen om soortgelijke effecten te bekomen. Het verrassende en boeiende aan zijn werk is dat het altijd een soort van stroefheid behoudt, die alleen maar gewild kan zijn. Altijd zoekt zijn werk de grens op van het onaffe, het koppige, het weerbarstige, als berichtte het over de avonturen van een demiurg die te maken krijgt met een onhandelbare, zwarte materie, die zich niet probleemloos laat plooien naar licht en lucht.

(...)

Tekst: Hans Theys

Joris Ghekiere vervaardigt zowel figuratieve als abstracte schilderijen. Hij presenteert beide graag in combinatie met elkaar. Maar in tegenstelling tot de reeks van Robert Devriendt roept deze sequentie niet het verlangen op om ze te verbinden aan de hand van een verhaal. Toen begin twintigste eeuw abstractie in de Westerse schilderkunst verscheen, werd die meer dan eens voorgesteld als de weergave van een ‘diepere’ of ‘hogere’ werkelijkheid. In zijn gelijkschakeling van figuratieve en abstracte doeken maakt Ghekiere komaf met dergelijke aspiraties. Het abstracte beeld is even leugenachtig als een figuratieve voorstelling: beide zijn niets dan een oppervlak. In zijn intelligente en subtiele, schilderkunstige behandeling van dit oppervlak speelt Ghekiere vaak met onze blik. Wat visueel als een achtergrond functioneert, is feitelijk soms de bovenste verflaag. Een lichtvlek in het midden kan diepte suggereren, maar evengoed de reflectie van een lichtspot op een vlak decor. De ruimte van het beeld is vaak van licht en kleur verzadigd. Wat in eerste instantie verleidelijk kan ogen, voelt al gauw claustrofobisch aan. Het beeldende universum van Joris Ghekiere heeft iets van een spiegelpaleis, een binnen zonder buiten. Aanvankelijk misschien bevallig, plezierig en spannend, tot je beseft dat er geen ontsnappen mogelijk is uit een wereld die overloopt van beelden.