“Het woord is voor mij een object. Het heeft zowel een precieze als een vage betekenis. Het is een universum waarmee je geconfronteerd wordt. Maar de interpretatie ligt niet vast.” Peter Downsbrough heeft een sterk gereduceerde beeldtaal ontwikkeld, die hij aanwendt om een gegeven ruimte op een heel persoonlijke en precieze wijze te onderzoeken. Zijn basismateriaal bestaat uit letters en lijnen, soms aangevuld met zwart geschilderde vlakken. Met letters bouwt hij woorden, met woorden, lijnen en vlakken maakt hij de architectuur van een ruimte zichtbaar, ervaarbaar. Woorden – zeker de voegwoorden en de abstracte begrippen die Downsbrough hanteert – ontlenen hun betekenis bijna volledig aan de zin of tekst waarin ze zich bevinden, maar tegelijk hebben ze altijd de neiging daarin te verdwijnen, worden ze nagenoeg nooit bewust gelezen. Downsbrough plukt ze uit hun context en plaatst ze, als een object, in de ruimte. Geïsoleerd komt er meer nadruk op hun vorm te liggen en zijn ze beroofd – of bevrijd – van een vaste betekenis. Deze voegwoorden en abstracte begrippen laten zich van nature gemakkelijk verbinden, en zo laten ze zich opnieuw lezen, op een uitgesproken ruimtelijke manier, in relatie tot lijn, vlak en volume, tot de vloer, het venster of de toeschouwer die net het blikveld van de bezoeker komt binnengestapt.