In Emergent presenteert Ariane Loze (°1988, woont en werkt in Brussel) niet minder dan 7 films. Het begrippenpaar dat de titel van deze solotentoonstelling vormt, valt letterlijk te horen in een van de films. Het bevat ook een verwijzing naar Stéphane Mallarmé, en naar Marcel Broodthaers (die deze woorden eveneens in een film liet figureren). De 19de -eeuwse Franse dichter Mallarmé (voorloper van o.a. Paul van Ostaijen) streefde ernaar om de hoogste regionen van de verbeelding te bereiken, ‘voorbij’ alles en iedereen. Na een persoonlijke crisis kwam hij tot het inzicht dat dit enkel mogelijk is wanneer de kunstenaar telkens opnieuw terugvalt op de basale, concrete materie waarmee hij of zij kunst creëert, én met de medewerking van de toeschouwer.

Deze spanning – tussen elementaire materie en sprankelende verbeelding, tussen het ‘hier en nu’ en het ‘mogelijke’, of tussen het particuliere en het algemene, het persoonlijke en het sociale – vormt tevens een leidraad in Ariane Lozes oeuvre, en werd het uitgangspunt voor de selectie van deze 7 films. Het betreft hier een DIY-cinema van het zuiverste water, waarin de kunstenaar instond voor de regie, het camerawerk, (nagenoeg) al het acteerwerk, én de montage. Alle fims werden, deels op basis van improvisatie, in het openbaar opgenomen, en functioneerden toen dus ook als een live performance.

We grijpen vooreerst terug naar het prille begin: Dinner for 4 (2008), de allereerste film waarin de kunstenares alle (vier) rollen voor haar rekening neemt. De overige films presenteren we in 2 groepen van 3. In zowel Elevations (2017), Les Hauts-Plateaux (2019) als Lozes nieuwste film Kolumba (2021) worden mogelijke verhoudingen afgetast tussen een persoon/personage en haar architecturale of landschappelijke omgeving. In de drie films Inner Landscape (2018), Utopia (2018) en Impotence (2017) draait het telkens om een gevoel van (on)vermogen om iets aan de wereld waarin we leven, aan de politiek-maatschappelijke werkelijkheid te veranderen. Niet alleen binnen de context van de films zelf worden diverse verhoudingen tussen het ik en zijn omgeving ontwikkeld. De 7 films worden gepresenteerd in 5 uiteenlopende locaties en situaties, verspreid in de galerie, waarbij de relatie tussen toeschouwer en film telkens anders is. De video’s nodigen de kijker uit om deel te nemen aan de opbouw van het verhaal, dankzij cinematografische montageprincipes: shot/reverse shot, de continuïteit van bewegingen en de suggestie van een psychologisch verhaal.

curator: Frank Maes