"Solitude, récif, étoile
A n’importe ce qui valut
Le blanc souci de notre toile"

(Laatste strofe van het gedicht Salut van Stéphane Mallarmé, 1893)

Een schilderij van Marcel Berlanger oefent ogenblikkelijk een primaire aantrekking uit, als een oogopslag. De schilder hoopt dat het werk de verschijning uitlokt van een puur, mentaal beeld. Zoals de kunst van Ingres. Tezelfdertijd is dit een schilderkunst die zich graag laat ‘lezen’. Aan de hand van titel, motief of kleur verbinden de beelden zich associatief met woorden, verhalen, emoties, begrippen, classificaties; en met voorgangers uit de literatuur, de kunstgeschiedenis, de wetenschap of de popcultuur. Opvallend is dat Berlanger, in zijn pogingen om een mentaal beeld op te roepen, de materiële aspecten van het kunstwerk niet wegmoffelt. Veel kunst die een krachtige illusie opwekt en de toeschouwer in een virtuele wereld onderdompelt, onttrekt de vereiste materialen en technieken aan het oog (zoals in de bioscoop). Niet zo bij Berlanger. Door de technieken en procedures zichtbaar te laten doorwerken in het beeld, kan de toeschouwer telkens opnieuw de vorming, de genese van dat beeld mee-maken. De persoonlijke toets van de kunstenaar speelt hier nauwelijks een rol; vooral de gevolgde procedure genereert het uiteindelijke beeld in het brein van de kijker. Zoals in het pointillisme van Georges Seurat.