Uitgangspunt van deze tentoonstelling is een citaat van psycholoog Douwe Draaisma: “Hoe vaak je ook met visuele illusies geexperimenteerd hebt, hoeveel inzicht je ook hebt in de mechanismen die verantwoordelijk zijn voor het illusie-effect, hoe je je ook ingeprent hebt wat je fout ziet, de gevoeligheid voor de illusie blijft intact; klaarblijkelijk is de vatbaarheid voor optische illusies vastgelegd in een deel van onze programmatuur dat zich niet laat wijzigen.”

Het is precies in die kloof – tussen het rationeel inzicht in en het deel uitmaken van een wereld – dat zich een speelveld aandient voor het kunstwerk als een onvervalste leugen. De kunstenaar en de toeschouwer worden deelgenoot van een ernstig spel. Zoals een kind dat, beseffend dat het slechts een spel speelt, niettemin het vermogen bezit het doen alsof volkomen ernstig te nemen.

In zijn boek What Do Pictures Want heeft W.J.T. Mitchell het over onze dubbelzinnige houding ten aanzien van beelden: “’Do you really believe that images want things?’ My answer is no, I don’t believe it. But we cannot ignore that human beings (including myself) insist on talking and behaving as if they did believe it, and that is what I mean by the ‘double consciousness’ surrounding images.” De titel van de tentoonstelling is schatplichtig aan de voorstelling Vervalsing zoals ze is, onvervalst, een monoloog van Jan Fabre uit 1992, die op haar beurt geïnspireerd was op werk van Félicien Rops, René Magritte en Marcel Broodthaers.

Curator: Frank Maes

KUNSTENAARS
Rui Chafes
Damien De Lepeleire
Stief Desmet
Robert Devriendt
Anno Dijkstra
Joris Ghekiere
Ellen Harvey
Jasper Rigole
Meggy Rustamova
Hannelore Van Dijck
Dirk Zoete